Auteur: Rimato2404

(FB-sites als @Meerveldhovenzoalshetwas, @Veldhovenzoalshetwas en @Zeelstzoalshetwas zijn de aanleiding om deze verhalen opnieuw naarvoren te halen.)

Anneke

Door een regen van bommen holt de tante met de pasgeboren baby naar de schuilkelder. Een zuil van zand en modder spuit op. Een dikke tak breekt af en zakt krakend door de andere takken op de grond. Scherven vliegen de kippenren aan de zijkant van het huis in, de kippen rennen krijsend het hok binnen, een blijft er liggen. Die gaat straks in de pot.

            Het is een wonder dat er geen bom valt op het blok van twee in de eerste bocht van de Lange Weg waar in de linker woning Anneke Weels net haar tweede kind ter wereld heeft gebracht.

            De tante is uit de achterdeur gekomen en spurt tussen kolenhok en plee links en lindeboom rechts tot aan de schapendraad van de hof van de buren. Die hof ligt voor een groot deel achter het huis van Anneke, want die van haar begint naast haar woning en loopt dan net als die van de buren zo`n vijftig meter naar achter. De tante rent langs de draad naar links, voorbij de jonge perzik-boompjes die uit de pitten zijn gegroeid die vader Leo daar drie jaar geleden bij de geboorte van het eerste kind in de grond heeft gestopt. Dat kind, een meisje, is nu ernstig ziek. En anderhalf jaar na de geboorte van dat eerste heeft Anneke een miskraam gehad. Met de baby die nu onderweg is naar de schuilkelder, een jongen, moet het goed gaan!

            De kelder waar de tante zich met het kind in laat zakken heeft Leo zelf gegraven. Het zijn maar balken en stammen met een dikke laag aarde erop waar ze onder schuilen, dus tegen een voltreffer zal het niet helpen, maar tegen een bom in de buurt en rondvliegende scherven wel. Hij is aan het zicht onttrokken door de staakbonen die er nu, eind zomer, groen en weelderig, metershoog omheen staan.

            Veel mensen hebben een schuilkelder in de tuin. Dat is vanwege de nabijheid van het vliegveld dat sinds

D-day, nu bijna vier maanden geleden, steeds maar weer door de Engelsen wordt gebombardeerd. Ruim vier jaar daarvoor waren het de Duitsers die het vliegveld bombardeerden.

            Omdat dat praktischer en hygiënischer was, is het kind wel in het huis aan de Lange Weg geboren, maar nauwelijks losgeknipt en afgespoeld wordt het op een holletje naar de schuilkelder gebracht. Dat doet tante Jo die daar in huis is en die de peettante zal worden. Zij weet wat gebombardeerd worden is, haar eigen huis staat maar honderd meter van het vliegveld en is nu door de Duitsers in beslag genomen. Ze waren tot nu toe goed weggekomen aan dat vliegveld, twintig meter achter hun woning is een bomkrater zo groot dat er een heel huis in kan. Het was al maanden niet meer veilig om daar te slapen en tante Jo en oom Piet sliepen dan bij Anneke en Leo, en hun zoon Henk sliep verderop aan de Lange Weg bij opa Weels. Sinds hun huis was bezet stonden bij opa in de voorka­mer ook hun meubels opgeslagen. Henk sliep slecht, hij lag in het grote bed naast opa op de plek waar tot haar dood drie jaar geleden oma had gelegen, en opa lag de hele nacht op zijn rug te ronken.

             In de schuilkelder aangekomen heeft de pasgeboren baby zijn eerste stukje strijd gewonnen. Maar er dreigen talloze andere gevaren! Het gebrekkige voedsel bijvoorbeeld.

“Jongen, wat ben jij mager!” zal een tante in Gelderland bij wie hij logeert uitroepen als hij zich in zijn wit hempje aan de gootsteen staat te wassen. De jongen zal tot zijn vijftiende een echt oorlogskindje blijven. Daarmee is dan meteen verklapt dat hij in ieder geval de vijftien zal halen. Dit ondanks de levens­gevaarlijke besmettelijke ziekte tbc die van zeer dichtbij op hem loert. Zijn opa van moeders kant, die ook in het huis aan de Lange Weg heeft gewoond, is als de jongen wordt geboren vier maanden daarvoor aan tbc gestorven en zijn drie jaar oudere zusje ligt in het ziekenhuis in de stad, in afwachting van een plaats in het sanatorium. Pas na vier jaar zal ze weer uit het sanatorium komen, nadat ze als eerste meisje in het land op zo`n jonge leeftijd aan tbc is geopereerd.

            Er blijven gevaren loeren, vooral die eerste weken. Hij moet immers meerdere malen per dag naar de volle, melkige, blauw dooraderde borsten van zijn moeder gebracht worden, waar hij op zijn tiende samen met zijn ginnegappende vriendjes naar kan staan staren wanneer zijn jongste broertje onder de lindeboom de borst krijgt. Maar zij zijn niet de enigen die zich aan de borsten van dat tengere vrouwtje vergapen. Ook zijn tante Josje, die bij zijn opa verderop aan de Lange Weg woont en die zelf elf kinderen met de borst zal grootbrengen, zal hem later verklappen hoe ze met plezier naar die borsten van An­neke kon kijken. Maar nu heeft hij daar nog geen weet van. Van de pure schoonheid waarmee hij gevoed wordt, evenmin als van het gevaar dat hij op de heen- en terugweg loopt.

            Ze wonen een paar kilometer van het vliegveld. Maar de geallieerden gooien hun bommen vaak veel te vroeg af. En je wilt, als je het idee hebt dat de oorlog bijna voorbij is – de Engelsen staan al in België! – geen bom op je kop krijgen, zelfs niet voor een goed doel.

En dan het lawaai! Je zal zo maar ter wereld moeten ko­men. Als het niet van de bombardementen of van het afweerge­schut is, dan is het wel van de explosies wanneer de Duitsers voor ze vertrekken de startbanen en gebouwen opblazen.

“Poeh!, ik had geen gemakkelijke start, als ik er zo eens over nadenk,” zucht Jantje Weels vele jaren later. “Geen wonder dat ik nog steeds niet tegen lawaai kan. Ik zou mijn omgeving daar best eens op mogen wijzen.”

(Uit Aan de Lange Weg van Meurs A.M. 1e druk 2004, 3e, door Ufuk Kobas geïllustreerde druk 2009)

(Nieuwe FB-pagina’s als Veldhoven zoals het was, Zeelst zoals het was en Meerveldhoven zoals het was, zijn voor mij aanleiding om fragmenten uit Aan de Lange Weg weer naarvoren te halen) 

‘t Is wel een beetje wat men noemt een asociaal gezin maar kwaad zit er niet bij, zeggen ze van een van de toekomstige buren van Anneke in de Acht-Huizen. Dat zeggen ze trouwens van meer huishoudens in de Acht-Huizen, en dat asociale schijnt in de praktijk ook wel mee te vallen.

            Ja, Anneke gaat inderdaad in de Acht-Huizen wonen. Ze heeft er wel eens mee gelachen sinds haar huur is opgezegd omdat de huisbaas zelf in haar huis wil, maar het is inderdaad zo. Daarom zijn ze nu bij Anneke op de thee, voor de laatste keer in het oude huis, waar alle acht kinderen van Anneke zijn geboren en waar ze heel wat heeft meegemaakt.

            Anneke maakt wat mee! Pas nog heeft ze haar oude moeder van achtentachtig moeten begraven op het kerkhof van Sas en het was nog ijskoud ook. Ze hadden de grond moeten openhakken. Het valt niet mee je oude moeder achter te moeten laten in die koude grond!

            De Vrouwen van de Eerste Huizen maken ook heel wat mee natuurlijk, en Ineke het buurmeisje dat bijna alle kinderen van Anneke heeft leren lopen ook, maar toch valt het bij Anneke meer op.

            Maar Hanna Bosmans wil niet over de droevige dingen praten. Ze neemt het initiatief: Weet Anneke nog dat de oude buurman Dries Westerweel, de oom van degene die nu in haar huis gaat wonen, als het onweerde altijd bij Anneke thuis achter de deur kwam zitten? Och, wat was die bang voor onweer en hoe lang is die alweer dood! Met zijn broer heeft hij daar jaren gewoond maar de broer ging het eerste. En toen ze allebei dood waren kwamen de Koenders daar achter wonen, een pas getrouwd stel dat de hele dag in bed lag, daar moest je niet onverwachts op bezoek komen. Och, en aan de voorkant de schoenmaker, hoe vaak is die niet met zijn houten been hier achterom komen lopen om schoenen terug te brengen en even bij zijn vrouw weg te zijn. Maar de buurman aan de andere kant van de schoenmaker zei: “Ik kom die schoenen zelf wel ophalen als ze klaar zijn, want elke keer als jij met je hond komt kost me dat een paar doodgebeten konijnen, en wat kan ik anders doen dan ze zelf maar opeten?” Die hond beet zo dat gaas door en had er een paar te pakken.

            “Dus Robert kwam voortaan zelf zijn schoenen wel opha­len,” lacht Hanna Bosmans, “dat scheelde een paar konijnen.”

            Dus die oude Westerweels die hiernaast achter woonden waren ooms van de eigenaar van dit huis, en herinner je je nog die vrouw van de eigenaar die altijd de huur kwam ophalen? Daar zat ze met haar bril en haar bontjas en haar spitse neus en haar grote leren handtas met het opgehaalde huurgeld voor zich op tafel. Achter dat tochtschot zat ze altijd en kreeg een kop thee en de kinderen mochten van vader Weels dan niet hatelijk doen of lachen. Weet je dat nog, Anneke? Ja, en of Anneke het nog weet!, ze heeft het allemaal zelf verteld. En ze weet ook nog goed dat dat wijf van Wester­weel, want zo noemden we haar, de huur kwam verhogen en later de huur opzeggen. Dat laatste is alweer drie jaar geleden. Enfin, de woning in de Acht-huizen valt mee, vier slaapkamers boven, maar de wc is nog steeds buiten, wel met een closetpot nu maar waar je met een emmer water door moet gooien en een put die ze met een wagen en een slang leeg komen maken. Hier moeten we dat nog zelf doen. En de hof is natuurlijk ook een stuk minder, we zullen die fruitbomen nogal missen!

            Ach, er verandert zoveel en zo snel, het is voor een gewoon mens niet meer om bij te houden. Neem nou die nieuwe wijk die zo goed als klaar is. Onze jonge jongens weten te vertellen dat daar meisjes van hun leeftijd zijn komen wonen die voor ze gaan slapen in hun blote kont boven voor het slaapkamerraam komen staan. Het schijnt nog waar te wezen ook. Misschien is het er maar eentje, maar de jongens trekken in ieder geval massaal ‘s avonds rond half negen naar de nieuwe wijk. En als ze erom vragen schijnt dat kind zich ook nog om te draaien! Och, je weet toch niet meer waar je aan toe bent tegenwoordig. De oudste jongen van Anneke, Jantje, heeft nu een Ambonees vriendje, ook al uit de nieuw­bouwwijk.

            En aan het eind van het pad naar Sas is een nieuw huis gebouwd en wat daarin is komen wonen! Ook zo`n jong, flauw stel. Hij komt elke morgen de kant van de Lange Weg op fietsen en al die tijd staat zij buiten in haar peignoir te zwaaien tot hij op de Lange Weg is en om de bocht naar de stad verdwijnt. Die afstand is ruim een kilometer, dus zij staat elke morgen zeker vijf minuten buiten en na elke honderd meter kijkt hij om en steekt zijn arm op. Schijnt tekenaar bij Philips te zijn en er zouden er meer van dat soort komen, een hele wijk vol. Als je meer wilt weten, moet je het aan boer Vrieskens vragen die daar tegenover woont en van wie het land was dat tussen hem en de Lange Weg ligt. Hij schijnt het voor een goede prijs aan de gemeente verkocht te hebben. En zelf mag hij aan de zuid­kant van het dorp voor een appel en een ei opnieuw gaan boeren. Ze hebben voor die boeren zelfs de Run gekanaliseerd.

            Maar als je nog meer wil weten, kun je het ook aan die mannen in de korte broek vragen die, als ze niet rondfietsen, bij hotel/café Den Os zitten. Die mannen lijken het er niet zo mee eens te zijn. Zeker niet nu ze ontdekt hebben dat een van die boeren voor wie de gemeente zoveel kosten heeft gemaakt, gewoon een grote schuur met honderden varkens heeft neerge­zet en alleen nog maar wat maïs en bieten verbouwt en zijn mest niet kwijt kan, en dat soms opeens de sloten daar in de buurt keihard beginnen te stromen – een nieuwe omlegging van de Gender, denk je eerst nog – maar de boer is bezig zijn gierkel­ders leeg te pompen.

(Uit Aan de Lange Weg van Meurs A.M.)

(THEORIE legde van schrik het loodje toen in Carré de Tsjoewaziërs op hem afstormden, in zijn nachtmerries de wraakengelen voor de honderden asielzoekers die hij had laten vermoorden)

Ik kende Rein al heel lang. Het was altijd al een bijzonder figuur. Van alle markten thuis, was de beste kwalificatie. Hij was een man met een fantasie zoals je die zelden meemaakt. Maar geen fantast. Fantasie was voor hem een middel om te interpreteren wat hij zag en meemaakte en fantasie was voor hem een aftasten van mogelijkheden, van wat gemaakt, ontdekt, ontwikkeld zou kunnen worden.
Hij vertelde dat ze met meerdere mensen hadden gesolliciteerd. ‘Als een van de anderen het was geworden, zou die zich hebben teruggetrokken. Het was al snel duidelijk dat Theorie nooit naar de vleesproductie zou durven komen kijken. Er hoefde dan ook helemaal geen extra slachtruimte te worden gebouwd en ook geen ondergrondse gang tussen PAZC en slachthuis. Wat wel moest gebeuren was dat de vluchtelingen daadwerkelijk verdwenen.
Dat losten we op door ons te verdiepen in de schuilplaatsen van Amsterdam. We gingen daarin heel ver, terug tot in de 17e eeuw, in de statige grachtenpanden, kerkers, kelders, tot aan de katholieke schuilkerken toen het protestantisme de staatsgodsdienst was. Ook gebouwen waarvan we wisten dat er in de Tweede Wereldoorlog op min of meer grote schaal mensen waren ondergedoken. Maar het meeste en ook het meest massale hadden we aan de atoomschuilkelders die tijdens de Koude Oorlog gebouwd waren, en vooral wanneer deze samenvielen met de bouw van de metro, en dan met zowel de afgebouwde Oostlijn als de nooit afgebouwde Oost-Westlijn Gaasperplas – Geuzenveld. Het hervatten van de metrobouw 15 jaar geleden, nu voor de Noord-Zuidlijn, de geweldige budget- en tijdsoverschrijdingen, wat ook gold voor, en wat in tijd deels samenviel met, de verbouwingen van zowel Rijksmuseum als Stedelijk Museum, wezen niet alleen op de nog steeds bestaande bouwfraude, – een onontwarbare verknoping van boven- en onderwereld – , het maakte ook weer bouwwerkzaamheden bij die ‘oude’ atoomschuilkelders mogelijk, onder het mom dat alles onder de grond met elkaar te maken had, al was het maar om zaken uit te testen. 

Lees aub verder: De Mensensmokkelaar van Amsterdam
De Mensensmokkelaar van Amsterdam/ The Amsterdam human smuggler

Deel 7 DE ONTKNOPING

Op de fusiedag van de anti-immigratiepartijen zat Carré voor driekwart vol. Er waren detectiepoortjes en legitimatiecontroles, het was voor genodigden. De besturen van de partijen zaten op de eerste rij. Iemand mompelde: ‘Daar zit voor 500 jaar lik op een rij.’ En oogstte daarmee zowel besmuikt gelach als protest in zijn directe omgeving. ‘En dan zit Geert er nog niet eens bij,’ waagde toch iemand. Geert zou inderdaad met zijn bewakers in een kamertje ergens beneden zitten maar zou wel spreken, fluisterde men.
De sprekers zeiden allemaal op iets andere wijze hetzelfde en eindigden zelfs exact hetzelfde:
‘Daarom is de PVV de enige partij die…’
‘Daarom is WNL de enige partij die…’
‘Daarom is het FVD de enige partij die…’
‘Daarom is de PTP de enige partij die…’
Elke deelnemende partij had de pretentie de leiding te nemen in de nieuwe fusieorganisatie. Er zou nog heel wat commissiewerk nodig zijn wilde men om te beginnen met één programma en één lijst de verkiezingen in gaan.
Toen de besturen in de slotceremonie samen op het podium stonden, kwamen er plotseling uit luiken, coulissen, uit de hemel van het toneel, langs kabels en touwen, op rolschaatsen, 100den, men zei later wel 1000, vluchtelingen tevoorschijn met banieren, spandoeken en borden die het podium en het publiek in de zaal volledig insloten. Er werd al meteen gefluisterd dat ze, via een ondergrondse gang naar de kelders van Carré, uit de atoomschuilkelder onder metrostation Weesperplein kwamen. Ze zongen:
We are here and we will fight
cause shelter and freedom
is everybody’s right!
Theorie was in de praktijk altijd maar voor één ding bang geweest. Hij had namelijk stiekem zelf toch één bladzijde verder gelezen dan het verhaal <De mensenhandelaar van Amsterdam>. En sindsdien was hij bang ooit uitgeleverd te worden aan de Tsjoewaziërs. Op die bladzijde stond namelijk beschreven welke begeleiding Hašek, de latere schrijver van ‘Svejk’, meekreeg naar de stad Bugulma in het verre Rusland, waar hij commandant zou worden als de stad veroverd zou zijn, iets waarvan lang niet zeker was dat dit ooit zou gebeuren. Zijn begeleiding beloofde ook al niet veel goeds, want die beschreef Hašek als volgt:
<Beneden bij de wacht stond mijn begeleiding. Twaalf forse kerels, Tsjoewaziërs, die maar heel weinig Russisch kenden, zodat ze helemaal niet duidelijk konden maken of ze gemobiliseerd of vrijwilligers waren. Naar hun rechtschapen en verschrikkelijk uiterlijk te oordelen, waren het eerder vrijwilligers, tot alles bereid.>
De combinatie van een rechtschapen en verschrikkelijk uiterlijk met het feit dat ze vrijwilliger waren en tot alles bereid, was de oorzaak van de vele nachtmerries waaraan Theorie sindsdien leed. De Tsjoewaziërs doken voortdurend in zijn dromen op als de wraakengelen van alle asielzoekers die hij had laten vermoorden. In een zwakke bui had hij dit ooit aan Rein verteld. Het resultaat was dat vandaag 12 van de grootste zwarte mannen, waarvan Theorie dacht dat ze allang verorberd waren, met wilde pruiken op en knuppels in hun handen op Theorie af stoven en vlak voor hem overgingen in een krijgsdans en zongen:
<Tsjoetsjoetsjoe….wawawa…zizizi…>

Theorie zakte van schrik in elkaar, stierf ter plekke en ontkwam zo aan een levenslange gevangenisstraf vanwege de opdracht tot moord op honderden asielzoekers. De leiders van de andere partijen die als medeplichtig beschouwd werden waren jaren bezig aan te tonen dat ze wel het doel hadden asielzoekers kwijt te raken maar van déze methode nooit op de hoogte waren geweest.
De kiezers van de anti-immigratiepartijen namen hun leiders vooral kwalijk dat ze zo afgegaan waren, er werd overal om ze gelachen.
<Tsjoetsjoetsjoe….wawawa…zizizi…>
De aanhang schaamde zich voor hun leiders en minachtte hen. Ze namen zichzelf kwalijk dat ze in zulke lui geloofd hadden en verloren hun interesse.
Dit was het einde van <De mensensmokkelaar van Amsterdam> ofwel <De moderne menseneter> of <Het geheimzinnige halal slachthuis>.

(Maar er volgt nog een Epiloog…)

(De Mensensmokkelaar van Amsterdam, deel 7)
(uit De Mensensmokkelaar van Amsterdam/ The Amsterdam human smuggler)

Er vallen wel veel doden

“Dat vorige deel is me goed bevallen,” zegt een van de Vrou­wen van de Eerste Huizen, “maar er vallen wel veel doden.”

 “Da’s nog niks,” wilde A.M. zeggen, “moet je het vol­gende deel zien.” Maar ze was al weer weg.

“Net als in het echte leven,” had hij willen zeggen.

Want eerst was daar Herman Brood, die hij als rockandrollzanger kon waarderen, maar die zo nodig van het dak van een Amsterdams filiaal van een internationaal hotelketen moest springen, en het dus niet kon opbrengen om ten minste in zijn doodgaan enige nederigheid te betrachten.

Dan moemoe. Die ging zoals ze zesentachtig jaar geleefd had, rustig haar plicht doend, en vooral zonder ophef. Hoewel, spectaculair was haar dood toch heel even, in ieder geval van dichtbij. Haar temperatuur steeg tot ongekende hoogte, tot drieënveertig graden. De digitale thermometer sprong stuk en ook twee haastig opgehaalde gewone thermometers begaven het. Toen zuchtte ze en was dood. Buiten de paar vierkante meter van de ziekenhuiskamer had niemand iets gemerkt, zelfs de vrouw in het bed naast haar sliep rustig door. Maar A.M. luisterde, nadat hij haar dood telefonisch had doorgekregen, vijftig kilometer daarvandaan naar de radio en merkte dat hij verwachtte dat ze haar overlijden bij het nieuws zouden mel­den. Hij hield dat zo een paar dagen.

Toen kreeg hij een kaartje met de groeten van de dichter Jan Kostwinder, die jaren geleden opeens verhuisd was en sindsdien niets meer van zich had laten horen, en een paar dagen later ontving hij het bericht van zijn overlijden. Het was geen zelfmoord, gewoon een plotselinge dood.

En dan de tv-presentatrice Sylvia Millecam. Een van de Vrouwen van de Eerste Huizen zei dat ze zo`n keuze wel kon begrijpen. Dat zij misschien ook wel zo zou hebben gehandeld als haar borsten haar handelsmerk waren. Ze bedoelde dat ze liever dood zou gaan dan een borst te laten amputeren. Waren de borsten van Sylvia Millecam haar handelsmerk? Had hij iets gemist? Hij hoopte in ieder geval dat een levensgevaarlijke oplichtster als de “gebedsgenezeres” Jomanda, die haar van een normale medische behandeling had afgehouden door te bewe­ren dat ze geen borstkanker had, eindelijk eens werd aange­pakt.

Hij zat in de trein en die stond opeens met een schok stil. En misschien wel omdat men het beu was om altijd maar verwijten te krijgen voor al die vertragingen, riep men om dat de zelfmoordpoging gelukt was. Ze zaten daar uren zonder dat ze er uit mochten en in de mobieltjes werd luidruchtig en wellustig gemeld dat er eentje voor de trein was gaan liggen. Hij dacht aan degene die voor de trein was gaan liggen en aan iemand die hem heel na was die ook voor de trein was gaan liggen en was een paar uur heel stil.

En toen was daar 11 september en de duizenden doden on­der het puin van de Twin Towers in New York en dacht hij: hoeveel is veel? We schrijven verder, maar inderdaad, er vallen wel veel doden.
(Uit Aan de Lange Weg, roman van Meurs A.M.)

(….)

Schrijven tegen de Vooruitgang?

“Genoeg,” zegt Hanna Knietel tegen de twee andere Vrouwen van de Eerste Huizen die nog in een discussie zijn gewikkeld over het vorige hoofdstuk, met name over de vraag of de nonnen niet te grof aangepakt worden. “We zijn hier tenslotte bij elkaar gekomen omdat de Eerste Huizen bedreigd worden.”

            “En omdat A.M. iets moet doen,” zegt de oudste dochter van Meijer met haar zware stem.

            “Jezus!” zegt Hanna Bosmans. “Schrijven tegen de sloper? Het klooster, de meisjesschool, het patronaat, en nu onze huizen, de eerste huizen van het dorp, hij kan wel aan de gang blijven! Schrijven tegen de vooruitgang?”

            “Alsof zo`n gemeentebestuur weet wat vooruitgang is,” zegt de oudste dochter van Meijer.

            “Maar wij moeten niet willen uitmaken wat goed is voor het dorp omdat wij nu toevallig in die eerste huizen wonen,” zegt Hanna Knietel.

            “Geen flauwekul, de beuk erin!” zegt Hanna Bosmans. “Ja, de eerste bewoonster van de Lange Weg is door de bocht, hoor,” lacht ze. “Ik wou jullie alleen even plagen.”

            “Dat is een eik hoor op het altaar van de Mariakapel,” grapt op haar beurt de oudste dochter van Meijer met haar zware stem. Of bedoel je die rode beuk op het kerkhof? Buitenstaan­ders zullen denken dat we hier meer met bomen dan met bestaande huizen en gebouwen hebben.”

            “Je zegt het goed,” zegt Hanna Bosmans, “bestaande huizen en gebouwen, want nieuwe huizen,  wat zeg ik, hele nieuwe wijken worden er meer dan genoeg gebouwd.”

            “Laat A.M. dan maar het verhaal van de rode beuk vertel­len,” zegt Hanna Knietel, “want dat vind ik net een sprookje. Zeker nu wij ondertussen weten dat de beuk toch uiteindelijk wint.”

(…)

“Mijn zoon is dood!” jammert Hanna Bosmans van de Eerste Huizen.

“Mijn zoon is dood!” jammert Hanna Bosmans van de Eerste Huizen tegen A.M. “Aan kanker gestorven. Vijfenvijftig, even oud als jij, en jij klaagt dat het schrijven niet lukt en dat je er te weinig tijd voor hebt, maar jij bent gezond. Jij klaagt en van de enkele vrienden die je hebt is er een dood en hebben er twee kanker gehad en vechten en hopen dat het maar niet terugkomt. Jij klaagt en je buurvrouw van zevenenvijftig droeg een pruik als gevolg van de bestralingen en chemokuren, maar ze vocht, want als er iemand levenslustig was, dan was zij het, en had ze dan ook niet het recht…? Ze dacht dat ze ook al geen wimpers meer had, maar dat was duidelijk niet zo, dat zag je als ze haar hoofd opzij draaide, en daar was jij dan weer blij om. En toen ze nog geen weet had van haar ziekte zei ze eens: ‘Dood? Dat is het laatste wat ik wil!’ Jij vond dat grappig en zei: ‘Als dat het laatste is, heb je het voor elkaar.’ Maar de ziekte was onverbiddelijk en vorige week hebben jullie haar begraven met heel veel familie en vrienden. En sinds ze dood is hoor je haar stem de hele dag voor en achter het huis. En deze week is het een oom van eenenzeventig aan dezelfde soort ziekte…  Maar jij klaagt.

            Je hebt van mijn zoon nooit een personage gemaakt, dus dood is in dit geval dood voor jou, want hij was misschien niet interessant genoeg, te braaf, maar hij was wel mijn kind. En het enige dat jou lijkt te interesseren is hoe oud zijn moeder dan wel zou zijn. Nou, een jaar of negentig dus, want hij was mijn vierde, dus ik had er best nog kunnen zijn.”

Ja, je schaamt je als je Hanna Bosmans van de Eerste Hui­zen zo bezig hoort in haar verdriet. Ze heeft gelijk, je hebt niets te klagen.

Je schaamt je, want ze heeft gelijk dat bij jou ook hier het schrijven het echte leven verdringt. Want je realiseerde je inderdaad dat er een zoon van vijfenvijftig dood was van een vrouw die in jouw geschriften die leeftijd niet eens heeft. Want Hanna Bosmans van de Eerste Huizen is bij jou ergens tussen de vijfendertig en vijfenvijftig.

We waren van dezelfde leeftijd. We zaten dus samen in de­zelfde klas van de lagere school. Hij was een knappe, lieve, brave jongen. Misschien waren we ook samen bij de welpen. Later werd hij leider van de andere jeugdbeweging. Ik denk ook dat hij misdienaar is geweest. En hij was bij de harmonie.

Toen we een jaar of achttien/negentien waren en veel uit­gingen, kwamen we hem nooit tegen. Waarschijnlijk had hij al vaste verkering en zat hij rustig bij zijn meisje thuis.

Hij woonde dus in het allereerste huis. Of in het allerlaatste, het was maar van welke kant je het bekeek. Naast hun huis was een weiland tot aan de Gender. We voetbalden er soms, niet vaak, het was er ongelijk, hobbelig, met lastige hoge graspollen en distels. Er stonden ook koeien, die weliswaar tweehonderd meter naar achter, naar de Gender opschoven als wij kwamen maar toch hun vlaaien achterlieten. Dat was een probleem, zeker omdat onze kleren als doelpaal dienden.

En als we het huis in gingen om wat water te drinken, was daar zijn luidruchtige moeder, die zo heel anders was dan hij en ons een rooie kop deed krijgen als ze riep: “Hoe is het met jullie vader en moeder? Slapen ze nog steeds samen in één bed?”

Ja, moeder Hanna Bosmans van de Eerste Huizen, ik schaam me dat ik zo weinig kan schrijven over jouw zoon die dood is.

            Aldus A.M.
(Uit Aan de Lange Weg van Meurs A.M.)

(Nu er een fusiebijeenkomst op til is praat Theorie opvallend veel over die andere partijen)
THEORIE:
‘Het is bekend dat we het moeten hebben van stemmen van de massa. Niet alleen aan onderbuikgevoelens appelleren zoals vreemdelingenhaat maar ook aan sociale dingen zoals de zorg en armoede. Dus we moeten inderdaad niet alleen nationalisten zijn maar ook socialisten. Nou ja, daar hebben we voorbeelden van: het nationaal-socialisme. Kijk als je nazi zegt, dan klinkt dat heel erg, maar in feite is nazi gewoon de afkorting van Nationaalsozialist. Dat daar allerlei rassentheorieën bijgekomen zijn is een andere zaak. Maar met nationalisme in combinatie met socialisme is niks mis mee. Geert combineert die ook, de zorg, ouderen, dat doen wij ook. Misschien wij iets minder dan Geert, omdat we wat minder populistisch zijn, maar in feite komt het er wel op neer. Al betwijfel ik of Geert de zorg en de ouderen echt interesseren. Zonder dat sociale komen we er niet. Het is geen geheim dat onze kiezers vaak eenvoudige, zelfs simpele mensen zijn, zelfs al gedeeltelijk dementerende ouderen of zelfs zwakbegaafden. Wat denk je van die mensen die daar in Steenbergen stonden te joelen? Natuurlijk, er zijn weekendhooligans bij, mensen met een nette baan die uit pure frustratie in het weekend de lomperik willen uithangen, maar er zijn ook echte zwakbegaafden bij, er komt soms geen redelijk woord uit. Maar het zijn wel stemmen. Natuurlijk moet Wilders zich distantiëren van een man als Breitvik die 80 mensen heeft vermoord. Maar het feit is dat zo’n psychopaat wel mede door Wilders is getriggerd. Hij heeft hem niet alleen geciteerd maar heeft hem ook in Londen opgezocht toen Wilders daar kwam spreken. Wilders roept een aantal zaken bij de mensen op maar als het dan tricky wordt dan distantieert hij zich daarvan. Heel verstandig maar… Kijk, wij zijn geen nazi’s, wij sturen geen miljoenen mensen naar vernietigingskampen. Hoewel ik soms denk: zijn wij in het klein ook niet met zoiets bezig? Wat je in het klein doet wanneer je nog niet aan de macht bent, kan iets groots worden als je wel aan de macht bent. En laat ons eerlijk zijn, het gaat er ons helemaal niet om of het nou moslims zijn of joden. Als het vóór de oorlog was geweest, zou het om joden gaan. Het gaat er meer om dat we appelleren aan de vreemdelingenhaat van een heleboel mensen. Eigenlijk gaat het om onszelf. We zijn ijdel. Ik geef het eerlijk toe, ik ben ijdel. Nou, en als er iemand ijdel is, dan is het Geert. Over Jan Roos hebben we het al gehad: wraak nemen. We willen aandacht. En de leuzen die we daarvoor gebruiken hangen af van de situatie. Nu zijn het de moslims, zo simpel is het, en nationalisme, tegen Europa. Geert weet niet zo veel, is ook niet bijzonder intelligent, hij is wel erg slim. Hij heeft een demagogie waar ik me voor schaam, maar ja, de mensen trappen erin. Zijn invloed heeft niets met de kwaliteit van zijn redevoeringen te maken maar meer met zijn publiek. Als je politicus van het jaar wordt doordat er naar je invloed wordt gekeken en niet naar de kwaliteit van wat je doet, dan is hij politicus van het jaar. Dan was Hitler de politicus van de eeuw, misschien de grootste politicus aller tijden. Maar misschien wordt dat gerelativeerd door het feit dat hij uiteindelijk heeft verloren.
Ik heb de levens van Hitler, Mussolini, Mussert en Rost van Tonningen gelezen. Ik weet dat ik hoogbegaafd ben. Maar ja, dat zegt die Baudet ook van zichzelf. Weet je wat erg is? Als je moeder tegen iedereen vertelt dat je hoogbegaafd bent.
Wij keren ons tegen de élite, tegen de huidige bestuurlijke élite, maar natuurlijk willen wij daar zelf toe behoren of deze vervangen. We beperken ons tot kritiek op de bestuurlijke élite. Geert keert zich tegen de élite in het algemeen, zegt hij, maar hij bedoelt de bestuurlijke, de intellectuele en de culturele élite, en weet dat hij nooit bij de laatste twee zal horen. Zijn aanhang vindt dat prima, maar hijzelf zou daar eigenlijk wel bij willen horen. Maar hij hééft het gewoon niet. Waar je hem niet over hoort, is de financiële élite. Die valt hij niet aan. Natuurlijk, die wil hij op zijn hand krijgen. Zoals dat in Duitsland in de nazi-tijd is gegaan met Krupp, Volkswagen, IG Farben (Bayer), enzovoort, met alle grote bedrijven, allemaal achter Hitler.
En Geert denkt nu opeens dat hij ook wel kan wat Trump kan met een grote mond en een hoop getwitter. Maar hij vergeet daarbij dat Trump niet alleen een heleboel zegt wat gewone mensen zouden willen zeggen maar ook een heleboel hééft wat gewone mensen zouden willen hebben! Geld namelijk. Zeg nou eerlijk, heeft Geert ook maar iets, het kleinste kleinigheidje wat jij zou willen hebben? Denk maar aan Rita. Rita …., zie je nou wel, we zijn haar achternaam al vergeten. Zo gaat het ook met Geert, omdat ze allebei niks hebben wat wij zouden willen hebben.
Er zijn grote verschillen tussen de anti-immigratie-, anti-moslim-, anti-Europa-partijen. Maar het grootste probleem zit hem toch in de ego’s van de leiders. Maar goed, laten we het proberen. Degene die met het fusievoorstel komt maakt in ieder geval een goede beurt bij de kiezer.’
‘Goed,’ zei Rein, ‘we doen het in Carré.’

(uit De Mensensmokkelaar van Amsterdam)
(Special De Mensensmokkelaar van Amsterdam/ The Amsterdam human smuggler)

11.

Nauwelijks 2 maanden na hun eerste afspraak zat het PAZC tjokvol. Het was het enige AZC in Nederland dat vol zat. Inderdaad was het probleem voor We Are Here letterlijk van de straat. Alle steden keken verwonderd toe. Azc’s concentreerden zich opportunistisch op de ‘makkelijke’ Syriërs en stuurden de moeilijker gevallen, meestal uit Noord- en Midden-Afrikaanse landen van wie de IND vond dat hen niet of niet zonder meer asiel kon worden verleend, door naar het PAZC, mét het gevraagde rugzakje met geld dat staat en gemeente samen vulden. Opeens kon dat!
Het PAZC zat dus vol, kende het gewenste verloop op de geplande wijze en de halalvleesmarkt was als enige in zijn soort razend populair.
De verkiezingen naderden en Rein kon dat aan Theorie goed merken. De zaken liepen dan wel goed maar wat straalde daar van af op zijn nieuwe partij? Hoe kreeg hij de credits voor de asielzoekers die hij op heimelijke wijze deed verdwijnen? Want dat ze verdwenen was een feit. Maar het oude probleem was gebleven, want wat kon hij openlijk laten zien? Rein overtuigde hem dat hij rustig door moest gaan met de demonstratieve gedwongen uitzettingen op Schiphol, zelf ging hij door met de demonstratieve ‘vrijwillige terugkeer’, eveneens op Schiphol. Misschien konden ze een persmoment organiseren waarop Theorie demonstratief verklaarde dat die ‘vrijwillige terugkeer’ eigenlijk de ideale terugkeer was voor zijn Partij voor Theorie en Praktijk en dat daar in toenemende mate succes mee werd geboekt. Misschien kon hij wel helemaal overschakelen op die ‘vrijwillige terugkeer’. Misschien kon Theorie zelfs op een bepaald moment wel te voorschijn treden als de man achter het succesvolle PAZC, het azc met het grootste percentage vrijwillige terugkeer!
Maar Rein wist hem eerst ervan te overtuigen dat zijn invloed oneindig groter zou zijn als hij voor de verkiezingen tot een fusie zou weten te komen met de anti-immigratiepartijen. Het kiezerspotentieel van de PVV moest naar die nieuwe partij worden getrokken waarin Theorie als initiatiefnemer een stevige vinger in de pap zou hebben. Dat leek Theorie wel wat.
Het gevolg was wel dat ze het vanaf nu tijdens hun wandeling heel veel over die andere partijen hadden.
Theorie: ‘Laten we eerlijk zijn, we zijn een stel ijdeltuiten bij elkaar. Te beginnen met die Wagensveld van Pegida, dat hier niet van de grond is gekomen in tegenstelling tot in Duitsland, en dus ook geen politieke partij is geworden. Hier bleek hun enkele demonstratie vooral een reünie van extreemrechtse groepjes. Duitser Wagensveld had blijkbaar van Pegida Duitsland de opdracht gekregen de beweging over te brengen naar Nederland. Nou, daar staan ze dan met hun varkenskoppen. Wat moet je met die lui? Weet jij het? Die Wagensveld is bijzonder ijdel. Die laat zich arresteren om in het nieuws te komen en is opvallend camerageil. Van Geert weten we het: alles waar hij voor opkomt, zou je ook om kunnen keren, als hij maar aandacht krijgt. Als hij maar macht kan verwerven. Nou ja, Roos… die heeft typisch zo’n koppie waarmee je er op het schoolplein om vraagt om gepest te worden. Dat is allemaal compensatie.
(uit De Mensensmokkelaar van Amsterdam)
(SpecialDe Mensensmokkelaar van Amsterdam/ The Amsterdam human smuggler)

10.

Rein vertelde een week later – alles liep op rolletjes – dat hij al enkele zogenaamd uitgeprocedeerden terug in de procedure heeft weten te krijgen. Theorie is bij een gedwongen uitzetting geweest en KLM-personeel, marechaussee en de blijkbaar begeleidende vrouwelijke dokter (in opleiding waarschijnlijk) stonden te lachen. Theorie vond het onmenselijk en stuitend.

Ze kwamen te praten over de AZC’s die leeg staan nu de vluchtelingen in Zuid-Europa worden tegengehouden en hoe moeilijk het destijds ging toen die AZC’s moesten worden opgericht. Theorie zei: ‘Weet je dat wij staatssecretaris Dijkhoff nog hebben ingefluisterd hoe hij dat moest doen? Iedereen moest natuurlijk eigenlijk wel stiekem lachen. Zo’n neo-liberale VVDer die opeens asielzoekerscentra moest gaan oprichten. Helemaal tegen de zin van de partij in natuurlijk. Wij zeiden: je moet dat niet gaan tegenhouden, je moet dat juist net iets té goed doen. Je brengt er juist flink wat meer naar plekken waar ze dat niet verwachten, waar men op zichzelf is gebleven. Dat is goed gelukt. Het protest, het verzet was daarmee ingebakken. In een villawijk lukt dat niet, die gaan er niet zo tegenin, daar denken ze: we zien wel, we doen rustig aan, die mensen voelen zich hier toch niet thuis, er is geen busvervoer want we hebben allemaal een auto, dus dat werkt niet, die vluchtelingen gaan zelf overplaatsing vragen.’

Theorie was in een beschouwende stemming: ‘Kon jij je in je jeugd voorstellen dat je aan een mens, dat zou dan een zwerver geweest zijn, niets zou geven, geen eten, geen onderdak, geen kleren, niets? Crepeer maar, zeg je dan in feite. Je zorgde altijd dat er een tehuis was waar ze terecht konden. Nu het om vluchtelingen gaat die geen asiel hebben gekregen, doe je dat niet. Je geeft ze niks, want je vindt dat ze hier niet mogen zijn. Of nog schijnheiliger: Je zegt dat je ze ’s avonds en ’s nachts wilt opvangen in zogenaamd Bed, Bad en Brood. Maar je weet dat er daar geen plaats is. En ondertussen laat je ze dan verhongeren en verkommeren. Je profiteert ervan dat er mensen zijn die ze wel iets geven, die ze niet laten creperen.
Dan vind ik mijzelf eerlijker, ik geef die mensen geen kans om te leven, ik beroof die mensen zelfs van een kans om te leven, ik verlos ze uit hun lijden, wat mij betreft is dat oprechter.’
(uit: DE MENSENSMOKKELAAR VAN AMSTERDAM)
(De Mensensmokkelaar van Amsterdam/ The Amsterdam human smuggler)

9.
Theorie knikte en verklapte nog dat hij er wel tegen kon een lijk te zien en ook wel onherkenbaar verwerkt vlees maar niet iets ertussenin. Rein zei: ‘Begrijp ik, maar een slager heeft daar gelukkig minder moeite mee.’ Theorie probeerde zijn fantasie een andere kant op te sturen en zei benepen: ‘Laten we het ergens anders over hebben. Weet je nog dat je tegen me zei dat je zulke offers had gebracht: ten eerste om aardig te zijn tegen asielzoekers, ten tweede dat je je geweten opzij had gezet door wel de stap te willen zetten ze te vermoorden, te slachten. Ik wilde je niet chanteren door te vertellen welk offer ik gebracht had, maar ik kan het nu wel vertellen. Ik heb het systeem bedacht van een PAZC gekoppeld aan een abattoir, een slachthuis, om vluchtelingen te slachten en te eten. Ik kan je nu vertellen dat ik zelf geen vlees eet en dat ik ook tegen het eten van vlees ben. Kun je je voorstellen wat zo’n slachthuis voor mij betekent als vegetariër? Wat een offer ík gebracht heb? Je begrijpt dat ik niet naar het productieproces kom kijken en evenmin details wil horen over lichaamsdelen.’
Ze namen hier afscheid, Theorie ging die avond niet meer opnieuw langs het PAZC en slachthuis.
(uitDe Mensensmokkelaar van Amsterdam)
(De Mensensmokkelaar van Amsterdam/ The Amsterdam human smuggler)

Ze waren een beetje uit de buurt geraakt en stonden voor een gebouw vol leuzen en spandoeken.
‘O ja,’ zei Theorie weer, ‘we beginnen ermee om heel We are here onderdak te bieden. Met de manier waarop Amsterdam met die ‘ongedocumenteerden’, ‘uitgeprocedeerden’ is omgegaan, speelt het ons PAZC geweldig in de kaart. Het gaat bovendien vaak om mensen zonder papieren die nergens of maar zeer oppervlakkig staan geregistreerd. Die kunnen verdwijnen zonder dat er een haan naar kraait. We moeten wel rekening houden met de verschillende groepen binnen WAH. Het geheel van WAH is niet zo hecht, maar de groepen vaak wel (Swahili, Francofonen, Somaliërs, enzovoort).
‘Laat dat maar aan mij over,’ zei Rein. ‘Als wij in één klap We are here onderdak bieden, zal dat geweldig aandacht trekken. Veel AZC’s zullen hun moeilijke gevallen naar ons willen sturen.’
‘Is natuurlijk prima,’ antwoordde Theorie, ‘als ze maar betalen. De gemeente zal ook mensen uit de Bedbadbrood willen sturen. Prima, maar betalen! We zijn een particuliere organisatie. Wij lossen niet alleen voor de staatssecretaris maar zeker ook voor de gemeente Amsterdam een enorm probleem op, een probleem waar de gemeente door toedoen van de burgemeester met zijn legisme (zoek maar een keer op) helemaal op is vastgelopen. Lossen wij voor ze op. Als ze maar dokken. We nemen WAH in één keer helemaal op en als de gemeente niet snel dokt, dreigen we dat we ze ook in één keer allemaal weer op straat zetten, met vervoer naar de Stopera.’

Theorie had nog een ander punt. Hij had op de tv gezien dat ze op Lesbos van reddingsvesten en andere aangespoelde spullen van asielzoekers allerlei dingen recycelden en vroeg aan Rein: ‘Wat doen wij eigenlijk met wat er zoal van een vluchteling over blijft, zijn spullen, maar ook die stoffen van zijn lichaam die niet als voedsel kunnen worden verwerkt? Ik las dat er in de oorlog in Duitsland niet alleen goud uit tanden werd gewonnen maar ook dure pruiken werden gemaakt van het haar dat voor de dood werd afgeknipt, en ook dat er goede zeep is te peuren uit de lichaamsvetten. Kunnen wij daar iets mee?’
Rein haastte zich te vertellen dat in deze tijd van kennis van DNA het een zeer groot risico zou inhouden om van een vluchteling ook maar iets te hergebruiken. Alles, maar dan ook alles, werd in de oven van het slachthuis verbrand samen met de menselijke resten die niet tot voedsel konden worden verwerkt, of samen met het vlees dat vanwege ziekte ongeschikt werd bevonden voor consumptie. Het werd via een aparte ‘route’ wel eerst tot onherkenbaar vlees verwerkt zodat onderweg naar de oven geen risico werd genomen. Was verwerking niet mogelijk werd het via handlangers in het crematorium als bijstook mee verbrand samen met verminkte lijken als gevolg van ongelukken of transplantaties.

(Uit De Mensensmokkelaar van Amsterdam)
(De Mensensmokkelaar van Amsterdam/ The Amsterdam humansmuggler)