THE AMSTERDAM HUMAN SMUGGLER by Meurs A.M.

#Wilders of #Baudet of … In DE MENSENSMOKKELAAR VAN AMSTERDAM komen ze allemaal aan de beurt.

In januari 2017 heb ik voor het eerst in een verhaal verbeeld hoe ver een mens in vreemdelingenhaat kan gaan. De modellen die ik voor ogen had kwaken dagelijks de meest dwaze en walgelijke zaken uit en krijgen daarvoor veel aandacht – niet van mij trouwens – maar zijn nog niet zo ver gegaan als in mijn verhaal. Om ze in de gaten te houden hoeven we niet direct op elke scheet van ze te reageren. Maar we moeten ons wel realiseren waartoe het kan leiden. Daarom opnieuw in afleveringen mijn verhaal.

Terwijl de (extreem)rechtse partijen elkaar de loef afsteken in hun oplossingen van het asielvraagstuk en de jonge Theorie met zijn nieuwe Partij voor Theorie en Praktijk (de PTP) er aanvankelijk een intellectueel tintje aan wou geven, bezweek hij voor een even radicale als gruwelijke oplossing nadat hij een fragment uit ‘De mensenhandelaar van Amsterdam’ had gelezen van Jaroslav Hasek, de beroemde schrijver van ‘De brave soldaat Svejk.’ Hij besloot een particulier AZC op te richten, een PAZC, met daarnaast een slachthuis met winkel. Dat stond al in deel 1 en dit is:

Deel 4

Rein vertelde een week later – alles liep op rolletjes – dat hij al enkele zogenaamd uitgeprocedeerden terug in de procedure heeft weten te krijgen. Theorie is bij een gedwongen uitzetting geweest waarbij de man in een moderne dwangbuis werd vervoerd en KLM-personeel, marechaussee en de blijkbaar begeleidende vrouwelijke dokter (in opleiding waarschijnlijk) stonden te lachen. Theorie vond het onmenselijk en stuitend.

Ze kwamen te praten over de AZC’s die leeg staan nu de vluchtelingen in Zuid-Europa worden tegengehouden en hoe moeilijk het destijds ging toen die AZC’s moesten worden opgericht. Theorie zei: ‘Weet je dat wij staatssecretaris Dijkhoff nog hebben ingefluisterd hoe hij dat moest doen? Iedereen moest natuurlijk eigenlijk wel stiekem lachen. Zo’n neo-liberale VVDer die opeens asielzoekerscentra moest gaan oprichten. Helemaal tegen de zin van de partij in natuurlijk. Wij zeiden: je moet dat niet gaan tegenhouden, je moet dat juist net iets té goed doen. Je brengt er juist flink wat meer naar plekken waar ze dat niet verwachten, waar men op zichzelf is gebleven. Dat is goed gelukt. Het protest, het verzet was daarmee ingebakken. In een villawijk lukt dat niet, die gaan er niet zo tegenin, daar denken ze: we zien wel, we doen rustig aan, die mensen voelen zich hier toch niet thuis, er is geen busvervoer want we hebben allemaal een auto, dus dat werkt niet, die vluchtelingen gaan zelf overplaatsing vragen.’

Theorie was in een beschouwende stemming: ‘Kon jij je in je jeugd voorstellen dat je aan een mens, dat zou dan een zwerver geweest zijn, niets zou geven, geen eten, geen onderdak, geen kleren, niets? Crepeer maar, zeg je dan in feite. Je zorgde altijd dat er een tehuis was waar ze terecht konden. Nu het om vluchtelingen gaat die geen asiel hebben gekregen, doe je dat niet. Je geeft ze niks, want je vindt dat ze hier niet mogen zijn. Of nog schijnheiliger: Je zegt dat je ze ’s avonds en ’s nachts wilt opvangen in zogenaamd Bed, Bad en Brood. Maar je weet dat er daar geen plaats is. En ondertussen laat je ze dan verhongeren en verkommeren. Je profiteert ervan dat er mensen zijn die ze wel iets geven, die ze niet laten creperen.
Dan vind ik mijzelf eerlijker, ik geef die mensen geen kans om te leven, ik beroof die mensen zelfs van een kans om te leven, ik verlos ze uit hun lijden, wat mij betreft is dat oprechter.’
Meurs A.M.
Wordt (bijna) dagelijks vervolgd.



Dit is het horrorvluchtelingenverhaal DE MENSENSMOKKELAAR VAN AMSTERDAM, dat voor het eerst verscheen op 18 januari 2017 in het HetWerk66A, literair kladschrift van Meurs A.M., en dat hier en daar een schok veroorzaakte. Op 18 februari 2017 werd door middel van inlegvellen een Engelse vertaling, THE AMSTERDAM HUMAN SMUGGLER, toegevoegd. Begin 2018 verscheen een special, een gecombineerde Nederlandse en Engelse uitgave, speciaal ter ondersteuning van de vluchtelingen tussen procedures van www.wijzijnhier.org die niets krijgen van staat of stad en evenmin terug kunnen naar hun land van herkomst. Zij spelen een hoofdrol in dit verhaal.
Als schrijver heb ik me ingebeeld wat er kan gebeuren als de vreemdelingenhaters onder ons nog 1 stap verder gaan.
Dat werd, geïnspireerd door het verhaal van Jaroslav Hasek, getiteld De Mensenhandelaar van Amsterdam, mijn DE MENSENSMOKKELAAR VAN AMSTERDAM.
Zowel het Nederlandse origineel als de Engelse vertaling verschijnen de komende dagen opnieuw in afleveringen op mijn Facebookpagina en mijn website en ook via signalen op X. En tja, al begin januari 2017 was het bedoeld als waarschuwing. En dat is het nog steeds.

Net als in de oorspronkelijke uitgave combineer ik mijn verhaal met de hartverscheurende statements van de vluchteling uit Soedan, Hashim, omdat ik de situatie van een vluchteling in Europa en in Nederland nooit aangrijpender zag beschreven.
meursam.nl/?p=132

Bij Hashim las ik, nadat deze in 2016 een eind aan zijn leven had gemaakt, hoe hij, voor het zover was, eerst langzaam intellectueel dood was gemaakt ‘als gevolg van zijn wrede ervaringen en lijden’. Dit, en de manier waarop hij dat beschrijft, ging bij mij door merg en been. Ik kan daar niks aan toevoegen. Ik schreef mijn DE MENSENSMOKKELAAR VAN AMSTERDAM.

HetWerk literair kladschrift van Meurs A.M. is via internet verkrijgbaar bij boekwinkeltje Wonderland (€4 plus €1,82 verzending, vermeld verzendadres.

Volledige opbrengst voor de vluchtelingen ’tussen procedures’ die niets krijgen van staat of stad.

Wilders of Baudet of Pegida In DE MENSENSMOKKELAAR VAN AMSTERDAM komen ze allemaal aan de beurt.

(nog corrigeren of verwijderen, zie andere versies)

IN JANUARI 2017 VERSCHEEN: DE MENSENSMOKKELAAR VAN AMSTERDAM.
Terwijl de (extreem)rechtse partijen elkaar de loef afsteken in hun oplossingen van het asielvraagstuk en de jonge Theorie met zijn nieuwe Partij voor Theorie en Praktijk (de PTP) er aanvankelijk een intellectueel tintje aan wou geven, bezweek hij voor een even radicale als gruwelijke oplossing nadat hij een fragment uit ‘De mensenhandelaar van Amsterdam’ had gelezen van Jaroslav Hasek, de beroemde schrijver van ‘De brave soldaat Svejk.’ Hij besloot een particulier AZC op te richten, een PAZC, met daarnaast een slachthuis met winkel. Dat stond al in deel 1 en dit is:
Deel 4

(In januari van 2017 heb ik voor het eerst in een verhaal verbeeld hoe ver een mens in vreemdelingenhaat kan gaan. De modellen die ik voor ogen had kwaken dagelijks de meest dwaze en walgelijke zaken uit en krijgen daarvoor veel aandacht – niet van mij trouwens – maar zijn nog niet zo ver gegaan als in mijn verhaal. Om ze in de gaten te houden hoeven we niet direct op elke scheet van ze te reageren. Maar we moeten ons wel realiseren waartoe het kan leiden. Daarom opnieuw in afleveringen mijn verhaal.
Hieronder vindt u een link naar de 3 eerdere delen en staat tevens vermeld hoe het als SPECIAL te verkrijgen is. De volledige opbrengst is voor ongedocumenteerde vluchtelingen.

De Mensensmokkelaar van Amsterdam Deel 3

Theorie had gelijk gekregen. Het slachthuis schreeuwde om overname en de bank had de reorganisatie maar al te graag naar voren geschoven nu er belangstelling was voor het gebouw. Er werden 400 woonkamertjes, een keuken, een waszaal met douches en een recreatiezaal in gebouwd.
Ze liepen om de gebouwen heen. Rein vertelde dat er een ondergrondse verbinding tussen PAZC en slachthuis wordt gebouwd met eveneens ondergronds twee nieuwe koelruimtes en daar tussenin een slachtruimte. Alleen de hoofdslager komt daar en zal er behalve producten uit het PAZC ook bushmeat, dat zal voornamelijk apenvlees zijn, verwerken, en zo nu en dan een Hooglander of een bizon of ander wildernisvlees uit de Oostvaardersplassen.
“Akkoord,’ zei Theorie, ‘er moet een flink verloop zijn in het PAZC, in ieder geval van een stuk of 10 per week. Hoeft niet meer te zijn, maar wel het tempo erin houden. Het vlees moet inderdaad door de slager persoonlijk verwerkt worden. Wanneer anderen ermee in aanraking komen moet het al onherkenbaar zijn, niet meer tot een mens te herleiden. Ter afleiding bushmeat in het assortiment is heel goed. Verder gewoon schapen, geiten, koeien, kippen, enzovoort aanvoeren. Ondertussen gaan alle mensen die uit het PAZC vertrekken, voor een aantal dagen of definitief, doet er niet toe, via het slachthuis. Soms worden ze officieel overdag weggebracht maar brengen we ze ’s nachts verdoofd terug om alsnog die uitgestippelde weg te gaan. O ja, en we bieden ook vegetarisch vlees aan. Als we klachten krijgen dat het te veel naar gewoon vlees smaakt, verwijzen we naar het etiket waarop staat: ‘Vervaardigd in een omgeving waar ook vleesetende planten worden verwerkt’. Laten we dat allemaal gewoon afspreken. Ik geef je volledig de vrije hand, zowel bij de verbouwing als bij het beheren van het PAZC en de slagerij. Ik vertrouw je.’

Ze waren een beetje uit de buurt geraakt en stonden voor een gebouw vol leuzen en spandoeken.
‘O ja,’ zei Theorie weer, ‘we beginnen ermee om heel We are here onderdak te bieden. Met de manier waarop Amsterdam met die ‘ongedocumenteerden’, ‘uitgeprocedeerden’ is omgegaan, speelt het ons PAZC geweldig in de kaart. Het gaat bovendien vaak om mensen zonder papieren die nergens of maar zeer oppervlakkig staan geregistreerd. Die kunnen verdwijnen zonder dat er een haan naar kraait. We moeten wel rekening houden met de verschillende groepen binnen WAH. Het geheel van WAH is niet zo hecht, maar de groepen vaak wel (Swahili, Francofonen, Somaliërs, enzovoort).
‘Laat dat maar aan mij over,’ zei Rein. ‘Als wij in één klap We are here onderdak bieden, zal dat geweldig aandacht trekken. Veel AZC’s zullen hun moeilijke gevallen naar ons willen sturen.’
‘Is natuurlijk prima,’ antwoordde Theorie, ‘als ze maar betalen. De gemeente zal ook mensen uit de Bedbadbrood willen sturen. Prima, maar betalen! We zijn een particuliere organisatie. Wij lossen niet alleen voor de staatssecretaris maar zeker ook voor de gemeente Amsterdam een enorm probleem op, een probleem waar de gemeente door toedoen van de burgemeester met zijn legisme (zoek maar een keer op) helemaal op is vastgelopen. Lossen wij voor ze op. Als ze maar dokken. We nemen WAH in één keer helemaal op en als de gemeente niet snel dokt, dreigen we dat we ze ook in één keer allemaal weer op straat zetten, met vervoer naar de Stopera.’

Theorie had nog een ander punt. Hij had op de tv gezien dat ze op Lesbos van reddingsvesten en andere aangespoelde spullen van asielzoekers allerlei dingen recycelden en vroeg aan Rein: ‘Wat doen wij eigenlijk met wat er zoal van een vluchteling over blijft, zijn spullen, maar ook die stoffen van zijn lichaam die niet als voedsel kunnen worden verwerkt? Ik las dat er in de oorlog in Duitsland niet alleen goud uit tanden werd gewonnen maar ook dure pruiken werden gemaakt van het haar dat voor de dood werd afgeknipt, en ook dat er goede zeep is te peuren uit de lichaamsvetten. Kunnen wij daar iets mee?’
Rein haastte zich te vertellen dat in deze tijd van kennis van DNA het een zeer groot risico zou inhouden om van een vluchteling ook maar iets te hergebruiken. Alles, maar dan ook alles, werd in de oven van het slachthuis verbrand samen met de menselijke resten die niet tot voedsel konden worden verwerkt, of samen met het vlees dat vanwege ziekte ongeschikt werd bevonden voor consumptie. Het werd via een aparte ‘route’ wel eerst tot onherkenbaar vlees verwerkt zodat onderweg naar de oven geen risico werd genomen. Was verwerking niet mogelijk werd het via handlangers in het crematorium als bijstook mee verbrand samen met verminkte lijken als gevolg van ongelukken of transplantaties.
Theorie knikte en verklapte nog dat hij er wel tegen kon een lijk te zien en ook wel onherkenbaar verwerkt vlees maar niet iets ertussenin. Rein zei: ‘Begrijp ik, maar een slager heeft daar gelukkig minder moeite mee.’ Theorie probeerde zijn fantasie een andere kant op te sturen en zei benepen: ‘Laten we het ergens anders over hebben. Weet je nog dat je tegen me zei dat je zulke offers had gebracht: ten eerste om aardig te zijn tegen asielzoekers, ten tweede dat je je geweten opzij had gezet door wel de stap te willen zetten ze te vermoorden, te slachten. Ik wilde je niet chanteren door te vertellen welk offer ik gebracht had, maar ik kan het nu wel vertellen. Ik heb het systeem bedacht van een PAZC gekoppeld aan een abattoir, een slachthuis, om vluchtelingen te slachten en te eten. Ik kan je nu vertellen dat ik zelf geen vlees eet en dat ik ook tegen het eten van vlees ben. Kun je je voorstellen wat zo’n slachthuis voor mij betekent als vegetariër? Wat een offer ík gebracht heb? Je begrijpt dat ik niet naar het productieproces kom kijken en evenmin details wil horen over lichaamsdelen.’
Ze namen hier afscheid, Theorie ging die avond niet meer opnieuw langs het PAZC en slachthuis.

Wordt vervolgd.

Eerdere afleveringen:
Deel 1
Deel 2
Deel 3

U kunt deze uitgave via internet bestellen bij Boekwinkeltje Wonderland
U kunt ook €6,02 (inclusief verzendkosten) overmaken naar NL97 TRIO 0379 4947 87 tnv Meurs A.M. Amsterdam ovv een door u gewenst adres, en u krijgt het thuisgestuurd. De volledige verkoopprijs van €4 gaat naar ongedocumenteerde vluchtelingen.

Dit is het horrorvluchtelingenverhaal DE MENSENSMOKKELAAR VAN AMSTERDAM, dat voor het eerst verscheen op 18 januari 2017 in het HetWerk66A, literair kladschrift van Meurs A.M., en dat hier en daar een schok veroorzaakte. Op 18 februari 2017 werd door middel van inlegvellen een Engelse vertaling, THE AMSTERDAM HUMAN SMUGGLER, toegevoegd. Begin 2018 verscheen een special, een gecombineerde Nederlandse en Engelse uitgave, speciaal ter ondersteuning van de vluchtelingen tussen procedures van www.wijzijnhier.org die niets krijgen van staat of stad en evenmin terug kunnen naar hun land van herkomst. Zij spelen een hoofdrol in dit verhaal.
Als schrijver heb ik me ingebeeld wat er kan gebeuren als de vreemdelingenhaters onder ons nog 1 stap verder gaan.
Dat werd, geïnspireerd door het verhaal van Jaroslav Hasek, getiteld De Mensenhandelaar van Amsterdam, mijn DE MENSENSMOKKELAAR VAN AMSTERDAM.
En tja, al begin januari 2017 was het bedoeld als waarschuwing. En dat is het nog steeds.

Net als in de oorspronkelijke uitgave combineer ik mijn verhaal met de hartverscheurende statements van de vluchteling uit Soedan, Hashim, omdat ik de situatie van een vluchteling in Europa en in Nederland nooit aangrijpender zag beschreven.

Bij Hashim las ik, nadat deze in 2016 een eind aan zijn leven had gemaakt, hoe hij, voor het zover was, eerst langzaam intellectueel dood was gemaakt ‘als gevolg van zijn wrede ervaringen en lijden’. Dit, en de manier waarop hij dat beschrijft, ging bij mij door merg en been. Ik kan daar niks aan toevoegen. Ik schreef mijn DE MENSENSMOKKELAAR VAN AMSTERDAM.

De SPECIAL De Mensensmokkelaar van Amsterdam/ The Amsterdam human smuggler van Meurs A.M. is via internet verkrijgbaar bij boekwinkeltje Wonderland.

Ook verkrijgbaar bij antiquariaat Fenix Books in Amsterdam.
Volledige verkooprijs van €4 voor de vluchtelingen ‘tussen procedures’ die niets krijgen van staat of stad.

(bewerkt 23 okt. 2025)

(De nummering van de hoofdstukken kan verschillen op FB en website en in de papieren special, de Engelste tekst is iets korter)

Wilders of #Baudet of … In DE MENSENSMOKKELAAR VAN AMSTERDAM komen ze allemaal aan de beurt.
Na de Eerste Wereldoorlog deed een mislukt kunstenaar, met referentie naar eerdere grootheid en Middeleeuws heldendom (Nibelungensagen) en mythologische rimram uit de Oudheid, een beroep op het gevoel van vernedering en op de ondergangsfrustratie van het Avondland der Duitsers… en joeg hen de Tweede Wereldoorlog in; sinds enige tijd hebben de Nederlanders soortgelijke bombast van Thierry Baudet.
Het is opnieuw tijd voor DE MENSENSMOKKELAAR VAN AMSTERDAM.

De jonge, veelbelovende politicus in spe, genaamd Theorie, gaat vastberaden door met zijn oplossing van het asielvraagstuk. Van zijn net aangetreden persoonlijke assistent heeft hij al het offer gevraagd om asielzoekers te vertroetelen in een particulier AZC, een PAZC, maar hem ook gevraagd hoe ver deze wil gaan om van asielzoekers af te komen.

De Mensensmokkelaar van Amsterdam Deel 2

In de dagen hierna wandelden ze veel in het donker rond, ze mochten niet samen gezien worden. Officieel vertegenwoordigden ze elk een totaal andere, een elkaar vijandige kant van het asielvraagstuk. Aan het woord was meestal Theorie. Het leek of hij jarenlang zijn ei niet kwijt had gekund. Verder leek hij Rein als een geweldig klankbord te beschouwen, misschien wel omdat ze zo verschillend zijn. Rein die nog niet zo oud is, misschien 45, maar er uitziet als een ouwe hippie, met staart. Theorie als de nette ideale schoonzoon in pak, 35 jaar oud.
Bij hun wandelingen droeg Theorie meestal een hoed. Hij was te onrustig om ergens te gaan zitten. Ze liepen vaak over kades. Panden die over het water te bereiken zijn hadden zijn bijzondere interesse. Ze stonden bij een slachthuis. Het is zo goed als failliet, wist Theorie. We kunnen het zo overnemen. En hier zit nog een bank, maar die banken moeten drastisch inkrimpen, ze zijn één keer gered maar dat zal geen tweede keer gebeuren, ze kampen met een enorm imagoverlies, daar kan geen VVD tegenop. Dus dat gebouw zal binnenkort ook wel leegkomen.
Behalve een verkenning van de plaatsen waar alles zal kunnen plaatsvinden, wilde Theorie deze keer vooral uiteenzetten hoe ze het verdwijnen van de asielzoekers zouden verklaren, hoe ze zullen uitleggen dat ze een veel grotere doorstroming hebben dan de gewone AZC’s. En tenslotte wilde hij aangeven hoe hij de aanvoer in stand wilde houden.
‘Kijk,’ zei Theorie, ‘we zorgen dus voor afvoer. Maar we kunnen de manier waarop niet prijs geven. Komt misschien nog, als meer landen gaan inzien dat het echt niet anders kan. Hoe leggen we dan nu uit hoe wij aan zo’n hoog percentage doorstroming komen, want we blijven natuurlijk nieuw materiaal aanvoeren. Er zijn een aantal mogelijkheden: er verdwijnen er onderweg naar het uitzendcentrum in Ter Apel, de illegaliteit in, er verdwijnen er die bezwijken voor de verlokkingen van de grote stad, die denken hun weg te kunnen vinden buiten het PAZC. Er komen er ook in Ter Apel aan en een enkeling wordt ook daadwerkelijk uitgezet, een enkeling, maar waar het kan moeten we daar gebruik van maken en zo’n gelukte uitzetting ook op ons conto bijschrijven. We houden ons net als de Nederlandse regering van den domme en doen net of we niet weten dat die mensen bij aankomst onmiddellijk worden opgepakt, een kopje kleiner gemaakt of minstens opgesloten.
Maar meer zoden aan de dijk zetten de vrijwillige schijnuitzettingen. We brengen een groepje mensen naar Schiphol, zwaaien ze uit met de pers erbij, maar ze komen nooit bij de gate, via een sluiproute keren ze enigszins vermomd via het station terug naar Amsterdam, trekken hun plan of melden zich aan bij We Are Here en het circuit begint opnieuw. We Are Here of Wij Zijn Hier is een groep van 200 volgens de overheid uitgeprocedeerde asielzoekers die niet terug kunnen. Dat wordt onze eerste doelgroep. Een ander groepje stapt wel op het vliegtuig maar keert met het eerstvolgende vliegtuig terug. We hebben dat met de corrupte autoriteiten daar afgesproken. Met vervalste papieren weten we ze als nieuwe asielzoekers te importeren. Zo houden we de instroom in stand. Natuurlijk zullen er ook bij zijn die met behulp van een beetje zakgeld toch echt naar het land van herkomst willen proberen terug te keren, in de wetenschap dat ze hier kansloos zijn en in de hoop toch aan de autoriteiten in hun land te ontsnappen. Soms denken ze met een paar honderd euro daar een onderneming te kunnen beginnen. Hoop is een vreemd ding. Na wat omwegen komt die bij mensen altijd terug. Als het niet lukt in het land van herkomst hebben ze opeens de hoop dat het de volgende keer hier wel zal lukken en staan ze met wat geluk weer bij ons op de stoep en melden zich aan voor onze ‘procedure’, niet wetend wat die eigenlijk inhoudt. Mensen zijn hardleers, vooral in hun hoop.’
‘Mensen via een mensensmokkelaar terug laten komen naar Europa, ‘ging Theorie verder nadat ze een hen tegemoet komend luidruchtig groepje Marokkaanse jongeren hebben ontweken, ‘is eigenlijk een onbegonnen zaak, kost kapitalen. Goedkoper en effectiever is dan om even een gat in een hek in Griekenland of in de Balkan te laten branden, we hebben daar wel contacten ter plaatse voor. Steeds meer ultrarechtse partijen zien immers in dat een volledige afsluiting averechts werkt voor hun aanhang. Men denkt dan dat het geregeld is, de vluchtelingenstroom is gestopt en de mensen vallen weer in slaap en de traditionele partijen zetten hun traditie voort. Dus even een lek in zo’n hek waar een paar duizend mensen door kunnen, de vluchtelingen daar zelf de schuld van geven en iedereen is weer gefocust. Je moet wat.’
Bij hun afscheid drukte Theorie Rein het boekje ‘De mensenhandelaar van Amsterdam’ in de hand. ‘Hier,’ zei hij, ’verspil geen tijd en lees alleen het verhaal uit de titel. Dan begrijp je waar ik naar toe wil. Berg het boekje goed op. Het zou iemand op een idee kunnen brengen. Ik zorg voor het vastgoed. Denk na over de geheime verbinding tussen PAZC en slagerij. Neem personeel aan voor het PAZC, zorg dat er één persoon is die je vertrouwt en die zorgt voor de levering van PAZC aan slagerij. De rest van het personeel, dat je die persoon laat aannemen, mag van niets weten. Neem een slager aan waarop je blindelings kunt rekenen omdat hij aan je kant staat maar het liefst ook omdat je iets van hem weet. Laat hem het overige personeel van de slagerij aannemen. Komt goed.’ Hij hoorde zichzelf het laatste zeggen en dacht: ik ontkom niet aan de cliché’s van deze tijd, ik heb ook al eens ‘Fijne dag nog’ gezegd. Maar voor de rest verliep alles prima. Hij gaf Rein een warme handdruk, hij had een compagnon!

Wordt vervolgd.

Eerdere afleveringen:
Deel 1
Deel 1A

The story in english

U kunt deze uitgave via internet bestellen bij Boekwinkeltje Wonderland

Dit is het horrorvluchtelingenverhaal DE MENSENSMOKKELAAR VAN AMSTERDAM, dat voor het eerst verscheen op 18 januari 2017 in het HetWerk66A, literair kladschrift van Meurs A.M., en dat hier en daar een schok veroorzaakte. Op 18 februari 2017 werd door middel van inlegvellen een Engelse vertaling, THE AMSTERDAM HUMAN SMUGGLER, toegevoegd. Begin 2018 verscheen een special, een gecombineerde Nederlandse en Engelse uitgave, speciaal ter ondersteuning van de vluchtelingen tussen procedures van www.wijzijnhier.org die niets krijgen van staat of stad en evenmin terug kunnen naar hun land van herkomst. Zij spelen een hoofdrol in dit verhaal.
Als schrijver heb ik me ingebeeld wat er kan gebeuren als de vreemdelingenhaters onder ons nog 1 stap verder gaan.
Dat werd, geïnspireerd door het verhaal van Jaroslav Hasek, getiteld De Mensenhandelaar van Amsterdam, mijn DE MENSENSMOKKELAAR VAN AMSTERDAM.

Net als in de oorspronkelijke uitgave combineer ik mijn verhaal met de hartverscheurende statements van de vluchteling uit Soedan, Hashim, omdat ik de situatie van een vluchteling in Europa en in Nederland nooit aangrijpender zag beschreven.

Bij Hashim las ik, nadat deze in 2016 een eind aan zijn leven had gemaakt, hoe hij, voor het zover was, eerst langzaam intellectueel dood was gemaakt ‘als gevolg van zijn wrede ervaringen en lijden’. Dit, en de manier waarop hij dat beschrijft, ging bij mij door merg en been. Ik kan daar niks aan toevoegen. Ik schreef mijn DE MENSENSMOKKELAAR VAN AMSTERDAM.

De SPECIAL De Mensensmokkelaar van Amsterdam/ The Amsterdam human smuggler van Meurs A.M. is via internet verkrijgbaar bij boekwinkeltje Wonderland.

Volledige verkooprijs van €4 voor de vluchtelingen ’tussen procedures’ die niets krijgen van staat of stad.

(bewerkt op 23 oktober 2025)

(Hieraan voorafgaand Deel 1)

1A

DE MENSENSMOKKELAAR VAN AMSTERDAM, dl 1A

(Theorie:) Maar kort daarna besefte hij ook dat hij dat niet zelf kon doen, met zijn reputatie. Hij zou immers een eigen asielzoekerscentrum moeten oprichten, een AZC, maar dan een particulier asielzoekerscentrum, een PAZC, en zo een particuliere bijdrage leveren aan het lenigen van het vluchtelingenvraagstuk. We doen allemaal wat we kunnen, nietwaar? En een met een slagerij erbij. Halal! Pure dienstverlening.
Hij plaatste een advertentie.
Een advertentie voor een directeur van een PAZC met als buur een Islamitische slagerij?
Nee. Want Theorie was ervan overtuigd dat je iemand die solliciteert op een functie provluchteling niet tot het tegenovergestelde krijgt, zeker niet tot het extreme tegenovergestelde, het andere uiterste.
En andersom wel. Zij het niet vanuit het extreme andere uiterste, het vermoorden van vluchtelingen, waar je natuurlijk ook geen advertentie voor kunt plaatsen. Nog niet in ieder geval. Sommigen moeten nog even geduld hebben.
Theorie plaatst een advertentie voor een persoonlijk assistent. Assistent van hem, Theorie, met zijn antivluchtelingen-, antivreemdelingen- antiMoslim, antiEuropareputatie. Zo’n sollicitant hoort dan op gesprek dat het tegenovergestelde van hem verwacht wordt als waarop hij heeft gereageerd. Maar denkt toch: hier zit meer achter. Wanneer hij dan ook, na enig nadenken, toch ja zegt maar even later te horen krijgt dat het provluchteling zijn maar schijn is, en hij opgelucht en dankbaar heeft ademgehaald, en dan te horen krijgt dat het er eigenlijk zelfs om gaat om zo snel mogelijk zo veel mogelijk vluchtelingen fysiek uit te schakelen en te doen verdwijnen, dan kan de net nog opgeluchte sollicitant niet meer terug. Aldus de gedachtengang van Theorie.

Dus plaatst hij de advertentie voor een personal assistant. Daar komen enkele tientallen mensen op, de meesten leken de conclusie te hebben getrokken dat hij een lijfwacht zocht en zagen er navenant uit. Een totaal ander type, oude hippie met staart maar dan niet zo oud, een jaar of 45, wekte zijn interesse. Theorie vraagt ‘Ken je mijn doelstellingen? O.k., prima. Maar heb je daar ook iets voor over? Ik moet je vragen om een heel groot offer te brengen. Namelijk om precies het tegenovergestelde te gaan doen als dat je dacht dat je moest gaan doen. Namelijk, je moet asielzoekers gaan verwelkomen, je moet ze op de stations gaan ophalen, je moet een AZC opzetten, je moet ze daar opnemen en vertroetelen. Wil je dat doen? Dat moet ik eerst van je weten voor ik zeg waarom. Als je niet meteen nee zegt, dan wil ik dat je daar een nachtje over slaapt en morgen terugkomt, dan praten we verder, tenminste als je daar dan zonder meer, zonder te vragen, laat staan te weten waarom, ja op zegt.’
De sollicitant, die Rein heette, zei de volgende dag zonder te vragen waarom: ja. ‘Goed,’ zei Theorie, ‘maar ons doel is om van asielzoekers af te komen. Ik kan je vertellen dat je uiteindelijk toch dat wat je wilde en wat de reden is dat je hier kwam, zult bereiken. De vraag is: Wat heb je er voor over? Je hebt al aangegeven dat je bereid bent je naar de buitenwereld totaal anders te gaan gedragen dan je overtuiging is, en dat je het er voor over hebt als een asielzoekersvriend aangezien te worden. Maar de eigenlijke vraag is: wat heb je er uiteindelijk voor over om van asielzoekers af te komen? Hoe ver durf je te gaan? Ik zeg niet dat het moet, maar ik moet het wel weten: zou je bijvoorbeeld wat in het burgerlijk jargon een misdaad heet, een moord heet, willen doen om van asielzoekers af te komen?
Nu vroeg de sollicitant of hij er een paar dagen over na mocht denken.
Na die paar dagen kwam hij terug en zei: ‘Het is niet gemakkelijk. Ik ben niet gewend dingen te doen tegen mijn karakter, tegen mijn geweten in. Ik heb het heel moeilijk om asielzoekers binnen te halen, om vriendelijk tegen ze te zijn, ze te vertroetelen. Maar ik heb het ook moeilijk ze te vermoorden. Ik ben wel tegen asielzoekers maar ik ben geen moordenaar. Maar ik geloof nu dat het me toch zal lukken, juist door de combinatie van de twee die de tegenstelling tussen die twee opheft. Dat ik eerst zeer tegen mijn aard en zin asielzoekers moet verwelkomen, ze vertroetelen, zal zo’n frustratie, zo’n agressie in me opwekken, dat ik tenslotte dáárdoor in staat zal zijn ze te vermoorden. Dus: Top! Ik doe het!’
Theorie klopte hem op zijn schouder, omhelsde hem. ‘Ik wist dat ik op je kon rekenen. Ik weet als ik naar mensen kijk wat voor vlees ik in de kuip heb. Dat zal trouwens nog wel eens een uitdrukking kunnen zijn waar we aan moeten denken als ik je de komende tijd verder in zal wijden in mijn plannen.’

De mensensmokkelaar van Amsterdam Deel 2 ( Wordt vervolgd) – Meursam

Dat werd, geïnspireerd door het verhaal van Jaroslav Hasek, getiteld De Mensenhandelaar van Amsterdam, mijn DE MENSENSMOKKELAAR VAN AMSTERDAM.

Net als in de oorspronkelijke uitgave combineer ik mijn verhaal met de hartverscheurende statements van de vluchteling uit Soedan, Hashim, omdat ik de situatie van een vluchteling in Europa en in Nederland nooit aangrijpender zag beschreven. Bij Hashim las ik, nadat deze in 2016 een eind aan zijn leven had gemaakt, hoe hij, voor het zover was,  eerst langzaam intellectueel dood was gemaakt ‘als gevolg van zijn wrede ervaringen en lijden’. Dit, en de manier waarop hij dat beschrijft, ging bij  mij door merg en been. Ik kan daar niks aan toevoegen. Ik schreef mijn DE MENSENSMOKKELAAR VAN AMSTERDAM.
Meurs A.M.

Vrijgesproken!

N.a.v Gilly Emanuels

De wereld van de rechtspraak is een rare, parallelle wereld. Het is niet de echte wereld. In de rechtspraak worden zaken geaccepteerd die dat in de echte wereld niet worden, waar we in de echte wereld onze schouders voor ophalen, omdat het duidelijk is dat maar een deel van de werkelijkheid verteld wordt, dat er maar een bewering wordt gedaan. Maar dat kan in de rechtspraak. En vervolgens ligt de bal weer bij de andere partij. En als die bewering niet duidelijk wordt tegengesproken, wordt weerlegd, blijft die bewering hangen als de geldende waarheid. Zelfs als de bewering wel duidelijk wordt weersproken in de rechtbank, kan deze nog blijven hangen, omdat het weerspreken, het weerleggen minder opvalt, minder sensationeel is dan de bewering zelf.
Zo’n bewering kan een halve waarheid zijn, een onvolgroeide gedachtengang, zoals het geval is met de bewering van de officier van Justitie in de zaak tegen mevrouw Emanuels. Er zou geen sprake zijn van racisme of rassendiscriminatie omdat de handelingen en de scheldwoorden gericht zijn tegen één persoon. Als aan wie het gericht is zou bepalen of het racisme is, dan zou je één persoon nooit kunnen discrimineren. In de echte wereld noem je zo’n bewering een domheid. Dan wordt gezegd tegen het zwarte meisje dat in de VS op grond van rassenwetten niet in de bus mag: ‘Het gaat alleen om jou, jij mag niet op de bus, het is alleen tegen jou persoonlijk gericht en heeft verder nergens mee te maken, en wegwezen nu!’ Het is ook en vooral een leugen dus. Maar die leugen is ook een domheid omdat deze zo doorzichtig is. De domme redenering is dat ‘kankernegerin’, ‘kankerzwarte’ geen racisme is omdat dit niet gezegd wordt tegen alle ‘negerinnen’ of alle zwarten maar slechts tegen één, en dat je dus maar één persoon beledigt en geen bevolkingsgroep. Maar het doet er niet toe of het tegen één of meerdere personen wordt uitgesproken, het gaat erom dat je een als beledigend bedoelde kwalificatie als ‘kanker’ verbindt met ‘negerin’ en ‘zwarte’ en daarmee duidelijk is dat je DE ‘negerinnen’ (op zichzelf tegenwoordig al een kwetsende term), DE zwarten wilt beledigen. Al zou dit helemaal niet geroepen worden tegen een persoon, al zou dit worden geroepen terwijl er helemaal niemand in de buurt is, dan nog is er sprake van racisme. In het geval van mevrouw Emanuels is duidelijk dat men haar wil beledigen, kwetsen in, door en tegelijk met het beledigen van de zwarte bevolking. Zowel mevrouw Emanuels persoonlijk als de hele zwarte bevolking wordt door deze uitlatingen beledigd en gediscrimineerd. Extra zwaar mag tellen dat we uit de geschiedenis én de huidige situatie weten dat de zwarte bevolking de grootste en meest gediscrimineerde bevolkingsgroep ter wereld is.

( bewerkt 22 okt. 2025, wordt vervolgd)

Dit is het horrorvluchtelingenverhaal DE MENSENSMOKKELAAR VAN AMSTERDAM, dat voor het eerst verscheen op 18 januari 2017 in het HetWerk66A, literair kladschrift van Meurs A.M., en dat hier en daar een schok veroorzaakte. Op 18 februari 2017 werd door middel van inlegvellen een Engelse vertaling, THE AMSTERDAM HUMAN SMUGGLER, toegevoegd. Begin 2018 verscheen een special, een gecombineerde Nederlandse en Engelse uitgave, speciaal ter ondersteuning van de vluchtelingen tussen procedures van www.wijzijnhier.org die niets krijgen van staat of stad en evenmin terugkunnen naar hun land van herkomst. Zij spelen een hoofdrol in dit verhaal dat zeker ook is geschreven ter morele ondersteuning.
Als schrijver heb ik me ingebeeld wat er kan gebeuren als de vreemdelingenhaters onder ons nog 1 stap verder gaan.
Dat werd, geïnspireerd door het verhaal van Jaroslav Hasek, getiteld De Mensenhandelaar van Amsterdam, mijn DE MENSENSMOKKELAAR VAN AMSTERDAM.
Zowel het Nederlandse origineel als de Engelse vertaling verschijnen de komende tijd opnieuw in afleveringen op Facebook en twitter. En tja, al begin januari 2017 was het bedoeld als waarschuwing. En dat is het nog steeds.

Net als in de oorspronkelijke uitgave combineer ik mijn verhaal met de hartverscheurende statements van de vluchteling uit Soedan, Hashim, omdat ik de situatie van een vluchteling in Europa en in Nederland nooit aangrijpender zag beschreven. Bij Hashim las ik, nadat deze in 2016 een eind aan zijn leven had gemaakt, hoe hij, voor het zover was,  eerst langzaam intellectueel dood was gemaakt ‘als gevolg van zijn wrede ervaringen en lijden’. Dit, en de manier waarop hij dat beschrijft, ging bij  mij door merg en been. Ik kan daar niks aan toevoegen. Ik schreef mijn DE MENSENSMOKKELAAR VAN AMSTERDAM.
Meurs A.M.

DE MENSENSMOKKELAAR VAN AMSTERDAM

1
Theorie was een vrij jonge, maar wel volwassen man, van zo´n 35 jaar namelijk, die niet wist hoe hij aan zijn naam kwam. Was het ´theorie in tegenstelling tot de praktijk´? Was het zijn moeder die op die manier tegen zijn vader aankeek die haar al voor zijn geboorte in de steek had gelaten? Zijn moeder, die toen het een jongetje bleek dat bovendien nog op de vader leek, zo wraak had genomen? Theorie zei trouwens zelf altijd: ‘ Het is de theorie die de praktijk vooraf gaat en het is de theorie die weer uit die praktijk voortkomt.’ ‘ Jaja, ‘ zeiden zijn toehoorders dan. Of was het gewoon de combinatie van de namen van zijn grootvader aan zijn vaders kant en zijn grootmoeder aan zijn moeders kant? Theo en Rie. Maar dan nog vond zijn moeder het waarschijnlijk een goede grap. Ook zij was uit zijn leven verdwenen voor hij het kon vragen. In ieder geval was Theorie niet tevreden over zijn leven tot nu toe. Wetenschap zat er niet in, rijk worden evenmin, schrijven kon hij niet, andere artistieke aanleg had hij niet, dus hij dacht: ik moet de politiek in. En waar kon je in deze tijd mee scoren? Ja, met rechtspopulisme. En met wat als onderwerp? De vluchtelingenstroom. Haha. De Islam. Haha. Nationalisme, tegen Europa. Haha. Natuurlijk was er al veel op dit gebied, maar hij vond dat hij daar wel een intellectueel tintje aan kon toevoegen. Theorie had namelijk de neiging zichzelf een beetje te overschatten. Hij dacht dat hij origineel was toen hij zei dat het niet genoeg was om te roepen dat er minder vluchtelingen moesten komen, dat de grenzen dicht moesten, dat mensen terug moesten, je moest ook daadwerkelijk aantonen dat jij er voor zorgde dat er vluchtelingen teruggingen, of dat er minder binnenkwamen. Maar dat laatste, en dat vond hij heel slim van zichzelf, die vluchtelingenstroom mocht niet echt stoppen, of hoogstens tijdelijk, want die stroom voedde jouw partij. Je moest als Theorie ook praktisch zijn. Hij noemde zijn partij daarom De Partij voor Theorie en Praktijk, de PTP.

En toen vond Theorie dat citaat. Hij was niet iemand die echt in boekhandels kwam maar in de bakken met ramsj voor de deur wilde hij wel eens rommelen. Voor 1 of 2 euro kon je je immers geen buil vallen. Het was de titel die opviel: <De mensenhandelaar van Amsterdam>. Dat Amsterdam natuurlijk, maar ook dat mensenhandelaar. Mensenhandel, vrouwenhandel, mensensmokkel, actuele onderwerpen. De schrijver van het boek kende hij niet, pas later zag hij dat het ook de schrijver was van <De brave soldaat Svejk>. Van dat boek had hij gehoord maar het had hem nooit aangetrokken. Die Svejk leek hem een sukkel, een loser. Ook dit boek viel al meteen tegen. Het waren verhalen, en één verhaal van maar net iets meer dan 3 bladzijden heette <De mensenhandelaar van Amsterdam>. En dat bleek dan eigenlijk te gaan over de invloed van keukenmeidenromans op het leven van sommige mensen. Dat sloeg dus niet op hem. Maar toen stond er dit:

<In Amsterdam, in een afgelegen straat bij de haven, waar in het water van een gracht in één jaar honderden vreemdelingen verdwijnen, ligt een klein café waarin je kamers kunt huren. In de drankjes voor de gasten, die hier willen overnachten, wordt echter een slaaptablet gemengd en daarna… daarna verdwijnt het bed met de gast door een valluik in de kelders. Een klap, een huiveringwekkende gedempte kreet… Naast het café is een slagerij. Daar wordt het vlees zo goedkoop verkocht en gehouwen, dat de winkel steeds vol kopers is. Het vlees heeft een eigenaardige bijsmaak – daar wordt immers mensenvlees gehouwen! Begrijpt u hoe dat gaat ? In de kelder worden de gasten met een slag van een bijl kapot geslagen, zij worden geslacht, gehouwen en in de nacht wordt het vlees naar de slagerij vervoerd.>

Theorie vergat het intellectuele tintje dat hij aan het vluchtelingenvraagstuk wilde toevoegen, hij wist wat hem te doen stond.
(wordt vervolgd) (zie deel 2:
De Mensensmokkelaar van Amsterdam door MEURS A.M. Dl 2 wordt vervolgd – Meursam

Net als in de oorspronkelijke uitgave combineer ik mijn verhaal met de hartverscheurende statements van de vluchteling uit Soedan, Hashim, omdat ik de situatie van een vluchteling in Europa en in Nederland nooit aangrijpender zag beschreven. Bij Hashim las ik, nadat deze in 2016 een eind aan zijn leven had gemaakt, hoe hij, voor het zover was,  eerst langzaam intellectueel dood was gemaakt ‘als gevolg van zijn wrede ervaringen en lijden’. Dit, en de manier waarop hij dat beschrijft, ging bij  mij door merg en been. Ik kan daar niks aan toevoegen. Ik schreef mijn DE MENSENSMOKKELAAR VAN AMSTERDAM.

DE NIEUWSTE ONDERDAAN of DE TWITTERAAR (een herinnering uit 2015 aan #Bungehuis en #Maagdenhuis).
(In 2015 tijdens de bezetting van het Bungehuis nam ik voor het eerst deel aan twitter omdat ik merkte dat ik een aantal gebeurtenissen en uitlatingen miste. Kort daarop al schreef ik DE NIEUWSTE ONDERDAAN dat ook DE TWITTERAAR zou kunnen heten. Nu voor het eerst op papier in mijn literair kladschrift HetWerk)

Hij voelde persoonlijk de geknakte pols aan de op de rug gedraaide arm, nog nooit had hij zoveel pijn gehad. Hij voelde deze pijn temeer omdat hij geen verzet pleegde, dat riep verontwaardiging in hem op. Maar toch, de politie had het geweldsmonopolie, dat was niet voor niets en het gebruik van geweld mocht dan ook niet afhangen van of de burger wel of geen geweld gebruikte. Dat zou een gevaarlijke staatkundige inperking zijn. Dus zou hij ook in het echt de pijn moedig gedragen hebben, meende Leonard van zichzelf. Maar toch: aaauw! Het deed wel verdomde pijn, zo voelde hij dat als hij zich helemaal inleefde. Hij keek op dat moment op tv naar de ontruiming van het Bungehuis. ‘Ze komen met niks thuis!’ zei Twan Huys op de tv triomfantelijk over de onderhandelaars van de nieuwe, linkse Griekse regering met de EU. ‘Ze zijn door het stof gegaan! Ze kunnen hun verkiezingsbeloften niet waarmaken en zullen de steun van hun kiezers verliezen.’ Dat was maar goed ook, meende Leonard . Net als Twan van de tv kon Leonard er niet tegen dat er mensen waren die zich verzetten tegen de gevestigde machten. Ze moesten die strijd verliezen, hij gunde ze geen succes. Dat zou immers de wereld op zijn kop zetten, niet alleen zijn wereld. Andere landen hadden hun schulden ook moeten terugbetalen. Ook in andere landen had de bevolking geleden. Waarom zou een bepaald volk daar een uitzondering op moeten zijn? Dat was van een ongelooflijke arrogantie! De Grieken moesten minstens evenveel lijden als de Slovenen, als de Ieren of de IJslanders. Net als Twan hield hij niet van bijdehande figuren die meenden dat de wereld voor hen een uitzondering moest maken. Het was ze niet gelukt, zei hij hardop. Hij liet hierover geen twijfel toe. Evenmin liet hij redeneringen toe die beweerden dat de Griekse bankiers en andere rijken gered werden en dat de armen hiervoor het meest moesten boeten. Juist de rijken hadden het meest te verliezen. Logisch dat daar het meeste mededogen naar uitging. Leonard zelf zou zich ook wel eens willen verzetten maar kwam telkens voor het zover was tot de conclusie dat hij niet durfde. Hij zag op tegen de onrust die het in hem teweeg zou brengen. Het idee dat hij iets terug kon verwachten als reactie op zijn verzet. Met die verwachting en met de grote kans op een ongunstige reactie kon hij niet leven. Hij verlangde al voor hij zich verzet had weer terug naar de rust waarin hem niets te wachten stond en verweet dan zichzelf zijn domheid. Leonard misgunde ook anderen wat hijzelf niet durfde. Hoewel het idee dat die anderen dan in een zelfde angst zaten als hijzelf hem licht opwond, overheerste toch de angst dat zij misschien wél succes konden hebben. Dat idee was voor hem onverdraaglijk. Hij had een manier gevonden om om te gaan met de in hem woedende tegenstrijdige stormen, waar iemand anders trouwens niets van merkte. Voor een ander was Leonard het toonbeeld van gelijkmatige saaiheid. Maar achter zijn pc, tablet of I-phone leed en verlustigde hij zich tegelijkertijd aan het opslorpen van meningen liefst tegengesteld aan de zijne én aan het bestrijden van deze radicaallinkse praat met de meest gruwelijke rechtse scheldpartijen. Een andere keer, als hij in vorm was meteen daarna, gebruikte hij het radicaallinkse jargon om zijn eigen net geponeerde stellingen onderuit te halen. ‘Die studenten zijn de nieuwe graaiers.’ ‘De universiteit, en trouwens ook de stad, wordt geregeerd door een old boys and girls-netwerk dat elkaar ontmoet in de schouwburg en in het Concertgebouw. .. én bij Ajax.’ Leonard hoopte vurig dat het netwerk nog zou bestaan als hij zover was. ‘Die studenten hebben hun eigen universiteit gedemoniseerd.’ ‘Tijdens het onderzoek naar de bouwfraude is het College van Bestuur nog net de dans ontsprongen dankzij de vroegere minister Elco Brinkman.’ ‘De bezetting van het Maagdenhuis is bedacht door IS, ze willen de sharia op de universiteit.’ ‘Burgemeester Van der Laan is door bezetters een blauw oog geslagen.
Toch stond hij een uur later al weer kalm te discussiëren in het Maagdenhuis, zijn oog nog in het verband. Respect!’ ‘Voorzitter College van Bestuur Louise Gunning heeft een verhouding gehad met babyverkrachter Robert M.’ ‘Integendeel, volgens burgemeester Van der Laan heeft Louise Gunning persoonlijk talrijke baby’s uit de handen gerukt van Robert M.’ ‘De anderen in het CvB zijn veel erger dan Louise Gunning.’ ‘Des te erger voor het CvB en voor de universiteit!’ ‘De studenten willen de wetenschap zoals de wet van de zwaartekracht ter discussie stellen. Waarom heksen niet en homo’s wel naar beneden vallen als ze van een gebouw geduwd worden’ ‘Minister Opstelten en staatssecretaris Teeven zijn in werkelijkheid afgetreden omdat het bonnetje van de verkoop van het Bungehuis zoek was. Zo kon onmogelijk nog de prijs van een kop thee in het toekomstige luxe theehuis berekend worden.’ ‘THE POST ONLINE wordt het huisorgaan van de Nieuwe Universiteit.’ ‘KRAPUUL wordt het lijfblad van Louise Gunning.’ ‘Namens de grote (zwijgende) meerderheid van positieve, constructieve en hardwerkende studenten en docenten roep ik de Majesteit, de Ministerpresident, de Mayor of Amsterdam en de ME op het Maagdenhuis onverwijld met geweld te ontruimen en terug te geven aan ons, de meerderheid.’ Na zo’n dubbele exercitie kon hij moe maar zelfvoldaan met het hoofd op zijn borst tegen het hoofdeinde van zijn bed in slaap vallen, de tv nog aan, zijn tablet van hem afgegleden. Zo schrok hij dan een uur later wakker, zette alles uit, kroop in zichzelf met zijn hoofd onder het dekbed en snurkte verder. Er zaten overal mannetjes in hun schuttersputjes hun persoonlijke oorlogje uit te vechten. Maar zelf zat hij in een geschutskoepel die volledig om zijn eigen as kon draaien. Leonard had niemand nodig, hij bevredigde niet alleen maar bevruchtte ook zichzelf.

GERARD

Voetje voor voetje

Ga ik naar het  trapgat

Ik wil  niet meer alleen zijn

Boven in de kou

Met één voet

Een treetje  naar beneden

Ik  luister

Niemand roept iets

Van naar boven jij!

Dus trek ik de andere voet

Voorzichtig bij

Blijf doodstil staan

In mijn eigen adem

Hoor alleen mijn eigen adem

Kan dus nog wel een voetje

Een deur gaat open

Mijn hart klopt

Maar hèhè, het is niet de gangdeur

Dus trek ik de andere voet

Ook al weer bij

Nog steeds  niemand

Ooit raak ik zo beneden

Waar het warm is

Waar mensen zijn

Ik kijk niemand aan

En hurk naast de kachel

Niemand zegt

Ga terug naar boven gij!

Ik maak een zacht zoemend geluid

Zeur een beetje

Kijkend naar de grond

Wieg  naar voor en naar achter

Zoeoeoemmmm  Zoeoeoemmmm

Ik zit in een cocon

Niemand ziet me

Niemand maakt me iets

Ik ben er niet

Ik ben er al niet meer

Ik ben er allang niet meer

Bij de afscheidsplechtigheid voor de crematie van mijn broer Gerard op 7 december 2016 las ik bovenstaand gedicht voor waarin ik Gerard zelf aan het woord liet en leidde dat zo in:

<Precies 2 weken geleden nam ik afscheid van mijn broer Gerard.  We haalden herinneringen op. Ik vertelde dat ik me herinnerde hoe hij als  jongen ‘s morgens vroeg  in zijn onderbroek gehurkt naast de kachel zat te zeuren. Hij vertelde hoe hij, voor straf naar boven gestuurd, het daar niet uithield, en stil voetje voor voetje de trap af probeerde te dalen, doodsbang dat hij terug gecommandeerd werd. Op de terugweg  in de auto combineerde ik onze 2 herinneringen in een gedicht dat later nog aan Gerard is voorgelezen. Toen ik het gedicht overlas realiseerde ik me dat ik niet alleen Gerards en mijn herinnering had opgeschreven maar ook vooruitgelopen was op dit moment, dat wij hier staan en Gerard er niet meer is.>

Op die 7e december 2016 namen we definitief afscheid van onze broer Gerard die net geen 65 werd en stierf aan longkanker. Namens zijn vrouw Laetitia en dochters Wiene Meurs​ en Eef Meurs​, broers, zusters, schoonfamilie en vrienden werden mooie herinneringen voorgelezen die in een boekje waren uitgebracht. Opvallend is de brief van Gerard zelf, waarin hij zijn dank uitspreekt aan Buurtzorg en de huisartsen en, als ‘professional’ in de gezondheidszorg, ook aan zijn cliënten, zijn ‘leerlingen’ en hun ouders, maar hij tegelijk ernstige kritiek uitoefent op de gezondheidszorg zelf en ook aangeeft welke punten moeten veranderen. De brief begint als volgt:

<Lieve allemaal,
Graag wil ik jullie nog iets meegeven, namelijk mijn visie op de algemene gezondheidszorg als jarenlang professional zijnde en als patiënt het afgelopen jaar.
Momenteel schaam ik me diep voor hoe het in Nederland met de gezondheidszorg is gesteld. Ik hoop van harte dat het voor jullie en de toekomstige generaties verbeterd wordt.>

Toen ik thuiskwam van het afscheid van Gerard in levende lijve controleerde ik de slotzinnen, die inderdaad erg leken op die van het gedicht dat al jaren naast mijn bureau op de deur hangt: <Het begint als een standbeeld dat zich omdraait> , een van mijn favoriete gedichten aller tijden, van Willem M. Roggeman. Maar ik besloot dat dat toewerken naar <er niet meer zijn>, wat ik op een totaal andere manier dan Willem had gedaan, maar waarvan het einde zeer waarschijnlijk wel door zijn gedicht was geïnspireerd, niet anders kon eindigen. Ik vond het te kinderachtig om het zinnetje dat exact hetzelfde was, ‘ik ben er al niet meer’, daarom net iets te veranderen, vooral omdat het ook een zinnetje is dat al duizenden keren is geschreven en uitgesproken. Ik dank Willem voor de inspiratie die zijn gedicht mij al jaren levert.

Een jaar later publiceerde ik, mede omdat de link naar het gedicht van Willem M. Roggeman door een hack niet meer werkte, op facebook de laatste regels van zijn gedicht Het begint als een standbeeld dat zich omdraait.
Mijn eigen gedicht staat in het herinneringsboekje aan Gerard en op mijn facebookpagina, zelf publiceer ik het hierboven voor het eerst op papier. Hieronder dus het slot van het gedicht van Willem Roggeman.

Zij kijkt me aan alsof

ik er nog was

De tijd ontsnapt

haar. Kijk maar

ik ben er al

niet meer

ik ben er

niet

eens

meer

Uit: HetWerk
literair kladschrift van
Meurs A.M. ISSN 2215-1494
22e Jaargang Nr.68 11 januari 2019
Bestellen

• 

Het Multifunctioneel Sportcentrum Schotte staat op de plaats waar van 1921 tot 1997 leerlooierij Schotte actief is geweest, een bedrijf dat in 1870 begon in de binnenstad van Aalst. Het terrein was ernstig vervuild, de gebouwen raakten vervallen maar na sanering werd in 2013 begonnen met de afbraak. Sportambtenaar van de stad Aalst, Sven van Keymeulen, was vanaf het begin betrokken bij de plannen en de ontwikkeling van wat uiteindelijk het Multifunctionele Sportcentrum Schotte zou worden, inclusief brasserie/bar De Looyerij. Einde 2016 werd het complex geopend.
Sven van Keymeulen is de kleinzoon van Frans, de broer van Louis Paul Boon. Boon schreef tientallen boeken, waaronder het wereldberoemde boek De Kapellekensbaan. Zo heet vanaf een jaar na zijn dood in 1979 ook de weg waaraan nu het sportcentrum ligt. De eveneens beroemde ‘eindeloos lange muur’ is behouden en gerestaureerd. En dat geldt ook voor 2 schoorstenen van de fabriek, die in het boek de dekenfabriek De Labor heet. Een van de schoorstenen functioneert nu als klimmuur.
Dit alles zouden beide broers Boon geweldig gevonden hebben. Frans, die als huisschilder moest ploeteren en in de winter vaak geen werk had en dus ook geen inkomen, en dan zijn kleinzoon die nu hier ‘de baas is’. Zo zou je dat in die tijd zeggen. En Louis die zich elke dag zou verbazen dat ze om hem en zijn boek te eren die vervallen muur herbouwd hebben.
Maar dan bedenk ik dat Frans niet eens de eerste verjaardag van zijn kleinzoon Sven heeft mogen meemaken en het enorme verdriet dat zijn plotselinge dood in 1976 bij de achtergeblevenen veroorzaakte. Zo komt er bij een op zichzelf leuk feit ook de herinnering aan veel droefheid boven. Josken Boon-Vermoesen, de grootmoeder van Sven, heeft het me allemaal verteld voor het boek dat we samen hebben gemaakt. Ik ben blij dat ze er nog is, met haar 86 jaar en allerlei medische ingrepen, en dat we samen met haar kleinzoon Sven en zijn moeder Marie-Jeanne fier door dit prachtige sportcomplex hebben kunnen wandelen

Sven van Keymeulen is de kleinzoon van Frans, de broer van Louis Paul Boon.
Louis Paul Boon Genootschap.